در بیان اعتراض خود نسبت به کارفرماهای روزنامه ها تردید نکنیم ،آیدین فرنگی
وبلاگ یادداشت‌هایی برای مخاطب احتمالی
روزنامه‌ها را مطالب روزنامه‌نگاران شکل می‌دهند. روزنامه‌ای که در آن گزارش و تحلیل و یادداشت و ترجمه چاپ شده را مقایسه کنید با روزنامه‌هایی که کپی اخبار خبرگزاری‌ها هستند. ما مطلب می‌نویسیم و روزنامه‌ها شکل می‌گیرند و هر چه مطالب بهتر باشد روزنامه‌ها پرخواننده‌تر می‌شوند. اما دستمزد ما در این کشور این است که بشنویم «روزنامه در ازای چاپ مطلب فقط می‌تواند اسم نویسنده را کنار مطلبش چاپ کند و خود را موظف به هیچ پرداختی نمی‌داند.»
راستی چه لذتی در این نهفته که به روزنامه‌ای مطلب بدهیم که حق‌التحریرمان را بعد از شش ماه هم پرداخت نمی‌کند؟ چه دلیلی برای این کار وجود دارد؟ ما مطلب رایگان بنویسیم تا اعتبار روزنامه جناب ناشر بیشتر شود؟! دوستان نویسنده تا کی باید به این بازی ادامه بدهیم؟ نمی‌خواهید ننوشتن را هم تجربه کنیم؟ ننوشتن برای روزنامه‌هایی که پول‌مان را نمی‌دهند… . آیا نوشتن برای این روزنامه‌های ظالم اینقدر وسوسه‌کننده است؟
دوستان! روز سه‌شنبه این هفته قرار است ساعت ۱۱ صبح نویسندگان مطبوعات این سرزمین ویران در انجمن صنفی روزنامه‌نگاران ایران گرد هم بیایند تا از رفتارهای ضدفرهنگی ارباب جرايد سخن بگویند. اگر حرفی دارید این نشست را از دست ندهید. ما به دوستی و همراهی یکدیگر نیاز داریم. ما به همیت صنفی نیاز داریم. روزنامه‌نگاری که نمی‌تواند حقوق خود را ناشر روزنامه‌اش بگیرد، چگونه می‌تواند ادعای دفاع از حقوق جامعه را داشته باشد؟! نگران نباشيد! مگر نه اينكه حق‌الزحمه‌ای در قبال چاپ مطالب‌مان نمی‌گيريم؟! پس در نهايت فقط كار بی‌مزدمان را از دست خواهيم داد…
اگر از روزنامه‌ای طلب دارید نشست روز سه‌شنبه را از دست ندهید. مبلغ طلب شما مهم نیست. حتی ممکن است ناشر روزنامه فقط پنج هزار تومان به شما بدهکار باشد. مهم نیست. مهم این است که نگذارید حق شما در جیب حضرات جا خوش کند.
كسانی كه برای روزنامه شرق مطلب داده اند و حق التحريری نگرفته اند هم، حضور در اين نشست را از دست ندهند. مطالبات خود را مكتوب كنيد و به انجمن بدهيد. اين گام نخست ماست.
نشانی: تهران، بلوار كشاوز، خيابان شهيد كبكانيان، كوچه هفتم، پلاك87