از نوع دیگر

زیبا فرحزاد:هر آشنا و غریبه‌ای به خودش اجازه می‌داد که در مورد سن و سال من نظر بدهد و نگاه ترحم آمیزی به من انداخته و آرزوی پیدا شدن شوهر برایم بکند. من اما این گوشه و کنایه‌ها را می‌شنیدم و سعی می‌کردم بی اعتنا باشم. سعی می‌کردم که باورم این نباشد که ترشیده و پیردختر شده‌ام و با این باور اشتباه تن به ازدواج با کسانی ندهم که مناسب من نباشند.

ما با همدردی و همنوایی با تمام انسانهای این کره خاکی که قربانی تروریزم شده اند تلاش می کنیم تا جهانیان را متوجه تبعات فاجعه بار و گسترده نفوذ تروریزم در گوشه و کنار جهان سازیم.

نویده احمدی:ضربانم داره آخرین ضربه هاشو می زنه، صدامو بلندتر می‌کنم، همه دورم جمع شدند، اینجا کلیسا مسجد … نیست اینجا وسط پارک دانشجو است

مینو مرتاضی لنگرودی:دفتر خاطرات هاله را که ورق میزنم از خلال نوشته‌هایش طنازیهای بی‌بدیلش را به خاطر می‌آورم. آنجا که می نویسد :در اردوگاه رامهرمز یکی از برادر ها امد و گفت خواهرم اینجا هستید یک شامی برای ما بپزید ثواب داره و ما گفتیم چون ما در خانه شام درست نمی کردیم مادرمان فرستادمان اینجا !

تو می دانی در دلم چه آرزوهایی است. دوست دارم دکتر باشم که به مردم نیازمند کمک کنم. اما می خواهم داستان زنان افغان را برایتان تعریف کنم. مادرهایمان آرزوهایی داشتند اما به آرزوهایشان نرسیدند.

:ژیلا بنی یعقوب تند و تند حرف می زد، انقدر تند که آن اوایل برخی وقت ها نمی فهمیدم چه

صدای شکستن استخوان هایش را می شنید، تازگی نداشت اما این بار انگار دست هایش از همیشه قوی تر بود یا شاید استخوانهای او از همیشه تو خالی تر و ضعیف تر شده بود.