از نوع دیگر

ما با همدردی و همنوایی با تمام انسانهای این کره خاکی که قربانی تروریزم شده اند تلاش می کنیم تا جهانیان را متوجه تبعات فاجعه بار و گسترده نفوذ تروریزم در گوشه و کنار جهان سازیم.

نویده احمدی:ضربانم داره آخرین ضربه هاشو می زنه، صدامو بلندتر می‌کنم، همه دورم جمع شدند، اینجا کلیسا مسجد … نیست اینجا وسط پارک دانشجو است

مینو مرتاضی لنگرودی:دفتر خاطرات هاله را که ورق میزنم از خلال نوشته‌هایش طنازیهای بی‌بدیلش را به خاطر می‌آورم. آنجا که می نویسد :در اردوگاه رامهرمز یکی از برادر ها امد و گفت خواهرم اینجا هستید یک شامی برای ما بپزید ثواب داره و ما گفتیم چون ما در خانه شام درست نمی کردیم مادرمان فرستادمان اینجا !

تو می دانی در دلم چه آرزوهایی است. دوست دارم دکتر باشم که به مردم نیازمند کمک کنم. اما می خواهم داستان زنان افغان را برایتان تعریف کنم. مادرهایمان آرزوهایی داشتند اما به آرزوهایشان نرسیدند.

:ژیلا بنی یعقوب تند و تند حرف می زد، انقدر تند که آن اوایل برخی وقت ها نمی فهمیدم چه

صدای شکستن استخوان هایش را می شنید، تازگی نداشت اما این بار انگار دست هایش از همیشه قوی تر بود یا شاید استخوانهای او از همیشه تو خالی تر و ضعیف تر شده بود.

عالیه مطلب زاده، فعال حقوق زنان که چند هفته پیش بازداشت شد، با قرار وثیقه ازاد شده اما
خواهر وی، لیلا مطلب زاده نامه ای در باره وضع خواهرش به نمایندگان زن مجلس ایران نوشته است.

یکبار برای پیاده روی با دوستم بیرون رفته بودیم، ناخواسته از یک مسیر خلوت می‌گذشتیم، یک موتور سوار با سرعت از کنارمان گذشت و ضربه محکمی با دستش به من زد، از پیاده روی لذت نبردم…

چقدر امیدبخش بود که دوستانت را به همراه مادرانشان برای شام دعوت کرده بودیم و همراه با این زنان و دختران آینده ای را به ارث خواهی برد جشن گرفتیم. ما تا صبح هم می‌توانیم آهنگ‌های خوانندگان زن را گوش کنیم اما برای این که تو یاد بگیری که گرداننده دنیا باشی، فقط رقصیدن با صدای یک زن کافی نیست، تو باید ببینی که زنی دنیا را بگرداند.