اسیدپاشی

آرزو دارند، آخرین قربانیان اسیدپاشی باشند و هیچ اسم تازه‌ای کنار نام‌شان قرار نگیرد و جمع‌شان بزرگ‌تر از این نشود. شاید اگر قانون تشدید مجازات اسیدپاشی زودتر تصویب می‌شد، اگر خرید، فروش، نگهداری و حمل اسید جرم بود، اگر اسید یک سلاح قتل نفس شناخته می‌شد، اگر به همه، راه‌های کنترل خشم را یاد می‌دادند، اگرهمه فکری به حال این خشونت می‌کردند…

«دلسوزی و ترحم نداشته باشیم. ترحم احساس ضعف و بی‌مصرف بودن به طرف می‌دهد. به شرایط قربانی توجه کنیم. گاهی حتی کمک‌های بی‌مورد هم به آدم احساس ضعف می‌دهد. بنابراین با اجازه و سؤال از قربانی کمکش کنیم. مثلاً بپرسیم می‌توانم کمکت کنم؟
نگاه‌های خودمان را کنترل کنیم؛ نگاه‌هایی پر از ترحم، تعجب، کنجکاوی و دلسوزی، نوعی ورود به حریم خصوصی ماست که رنجش و آزردگی می‌دهد و اعتماد به نفس قربانی را پایین می‌آورد.

ترانه بنی یعقوب:«تحمل نگاه های مردم سخت است.تحمل بیمارستان و جراحی سخت است.گاهی تحمل خودت هم سخت است ….اما آنچه از همه سخت تر است، شنیدن خبر یک اسید پاشی جدید است.»این جمله را از خیلی هایشان شنیده ام، آنقدر زیاد که دقیق یادم نمی آید کدام شان نخستین بار این جمله را بر زبان آورده، شاید همه شان با هم.اینکه وقتی هر خبر جدیدی از اسید پاشی می شنوند، جوری ته دل شان خالی می شود که حتی توصیفش هم برایشان دشوار است.می گویند وقتی این خبرها را می شنوند حس می کنند انگار این خشونت پایانی ندارد.

گزارش:ترانه بنی یعقوب عکس:ابوالفضل نسائی رعنا قد کشیده و نازنین خانمی شده برای خودش. هر دو مانتوی آبی رنگ پوشیده‌اند