تئاتر

نمایش “هفت دقیقه”اثر استفانوماسینی به کارگردانی آرش عباسی همراه با مشارکت هنرمندان افغانستانی در تالار حافظ هفت دقیقه ؛ روایت گر تمام لحظات از بین رفته ی کارگران ، به دست طبقه ی بورژوا است ،که تنها با داشتن سرمایه و پول ، برده داری صنعتی را تشکیل داده اند. تا انجا که چرتکه ها را بکار بسته و با به شماره انداختن نفس های کارگران به رشد و سود دهی هر چه بیشتر خود می اندیشند.

آناهیتا زینی وند – عضو کانون ملی منتقدان تئاتر: نقابها بر صورتها زده میشود بینوایان بر روی صحنه میرود و ما بینوا مردمان، نظاره گر بینوایان می شویم.خبر را همگان شنیده ایم ؛ بینوایان ویکتور هوگو در هتل اسپیناس بر روی صحنه می رود.اینکه کارگردان کیست و بازیگران کیستند و قیمت بلیط و… را همه می دانیم. اما به قول نویسنده اثر، ویکتور هوگو “شاید همه بینوایان را نخوانده باشند اما هر کجا که مردان در جهل و نومیدی هستند، هر کجا زنان برای تکه نانی خودشان را می فروشند هر کجا که کودکان کتابی برای اموزش و یا خانه ای گرم ندارند ، بینوایان در را می زند و می گوید من برای تو آمده ام”

زنان به سختی می‌توانند به فعالیت‌های اجتماعی خود بپردازند گویا در یک میدان جنگ هستند و باید برای هر حرکت فرهنگی یا هنری مبارزه ای جانکاه داشته باشند تا شایدموفق به اخذ مجوزشوند.

گروه اجرا امکان نقد و بررسی را از دست داد چرا که تنها یک اجرا داشت و علت دوم هم حذف مردان از سالن!

کانون زنان ایرانی-فریده غائب:غروب جمعه است. تماشاچیان بیرون از سالن نمایش منتظر تماشای تئاتر “خودکار بیکار” کاری از سامان ارسطو هستند. اما پردهٔ اول نمایش همان بیرون سالن اجرا می‌شود. داستان زندگی یک ترنس‌سکشوال که زندگی واقعی خودِ سامان ارسطوست. زمانی فرزانه ارسطو بوده و چند سالی است با عمل جراحی به هویت دلخواهش یعنی سامان ارسطو بودن رسیده است.

گلباجی در ندبه پر از امید است. او همیشه با نوحه‌خوانی دخترها مخالف بود و هر وقت نگرانی و دغدغه‌ای داشت به آن‌ها نهیب می‌زد مولودی بخوانید. گلباجی همیشه به بهبود شرایط امید داشت. تنها وقتی دیگر امیدی نبود به دخترها گفت نوحه بخوانند. تلاش شده این امید با دکورد دایره‌ای، حرکات دایره‌وار و حتی دور دایره نشستن به عنوان سمبل در حرکت بودن و تکامل جهان به تصویر کشیده شود. صحنه پایانی با چرخش و دایره به عزاداری و نوحه‌خوانیِ اولیه باز می‌گردد. دایره نماد چرخش، جاری بودن و زایش است. در دراماتولوژی نمایش حرکت بازیگران، نشستن بازیگران، حضور زنان به عنوان چرخه زندگی حفظ شود. زن یعنی زمین، زن یعنی زندگی.

نمایش ندبه با نوعی چرخش و دایره مجلس نوحه‌خوانی آغاز می‌شود. ورودِ زینب در میان زنان طربخانه کلید اصلی شروع داستان است و به موازات اتفاقات طربخانه، هرج و مرج حاکم بر کشور در زمان انقلاب مشروطه رقم می‌خورد.