خشونت جنسی

سپیده جدیری:یکی از نقص هایی که جنبش «من هم» به دلیل ماهیتش از آن رنج می‌برد، محدود ماندن افشاگری‌ها به چند فرد آزارگر یا متهم به آزارگری است. دامن زدن به این‌ تصور که افشاگری درباره‌ی چند آزارگر، محیط‌های کاری و جامعه را برای هزاران هزار آزارگر دیگر ناامن خواهد کرد، صرفا در حکم توجیهی برای قصوری است که فعالان این جنبش در راستای تحقق بخشیدن به یک خواسته‌ی جمعی مرتکب شده‌اند: امن کردن این فضاها برای تمام زنان. چیزی که اگر در بهترین حالت فرض را بر این بگذاریم که هدف این جنبش ‌بوده باشد نیز، با این نوع کنشگری بسیار دور از دسترس می‌نماید.

مینو مرتاضی لنگرودی:می توان گفت اساسی ترین روش(این) کارزار ها بر انگیختن احساسات عامه است. هم از این روست هرچه قربانیان و آزارگران بلند اوازه تر و شناخته شده تر باشند هیاهو و هیجان بیشتری در جامعه بر می انگیزند. تحریک احساسات همچون تیغ دولبه عمل می کند .این تیغ همان اندازه که می تواند تعداد زیادی از مردم را با قربانی همنوا کند و همزمان می تواند به عنوان سلاحی جهت انتقام گیری های شخصی و ترور شخصیت رقیب مورد استفاده قرار گیرد. در این قبیل موارد کارزار می تواند به ضد خود بدل شود. از همین روست که به نظر می رسد محفوظ نگاهداشتن نام قربانی و فرد متعرض تا روشن شدن صحت اتهام ضروری است.

شیما قوشه، وکیل پرونده:ما به هیچ عنوان متقاضی اجرای حکم اعدام نیستیم بلکه همان‌طور که در دادنامه هم قید کرده‌ایم، تقاضا داریم که ایشان محکوم به جبران خسارات وارده به شاکیان شود. امیدوار هستیم که حتما جبران خسارات که می‌تواند مادی و معنوی باشد، انجام پذیرد. در نهایت ما نه می‌توانیم حکم اعدام را درخواست کنیم و نه جلوی آن را بگیریم.

عاجزانه تقاضا می کنم چشمهایتان را نبندید روی زنی که در همسایگی شما آزار می بیند، دوستتان که آسیب دیده و از خانه بیرون زده را به همان خانه هدایت نکنید. و اگر خودتان در معرض چنین آسیبی هستید طلب کمک کنید. و بدانید خشونت طیفی‌ست از آزار کلامی، کنترلگری، ضرب و جرح، تجاوز جنسی زناشویی و … که ما زنان هرکدام به نوعی بخشی از آن را زیسته‌ایم. و متاسفانه «عرف» نیز آنقدر قدرتمند است که می‌تواند بر تمامیِ رنجی که می کشیم سرپوشی از خیر و صلاح بگذارد تا همه چیز همچنان در بستری سیاه و خاموش پیش برود .

هلیا عسگری:جنبش #من-هم گفتمان عمومی را تحت تأثیر قرار داد و در محیط های کاری نتایج ملموسی به همراه داشت. برخی مدیران برکنار شدند، نامزدها شکست خوردند و بسیاری از چهره های عمومی رسوا شدند. اما این اتفاق یک اتفاق یک شبه نبود و سالها فعالین حقوق زن برای آن تلاش کردند. این مقاله، همراه با روزشمار اتفاقات جنبش من-هم مهمترین رویدادهایی را که باعث تغییر اساسی در دیدگاه فرهنگی راجع به سواستفاده جنسی ، پویایی قدرت و قدرت گفتمان زنان است را بررسی می‌کند.

شناخت حریم شخصی بیمار و احترام پزشک به آن، بنیان اصلی رابطه‌ پزشک-بیمار است؛ اما به موازات آن، آگاهی بیمار از مرز میان معاینه‌ سالم و آزار نیز برای حفاظت از این حریم الزامی است. آموزش این مرزها به عموم، به بیماران قدرت و اعتماد به نفس تشخیص رفتارهای نامتعارف را می‌دهد تا در صورت مواجهه با آزار توسط پزشک، از حریم خود دفاع کنند.

همه‌شان با هم و با ولنگاری و گستاخی، بدن‌های مادر و خواهرهای یکدیگر را به خاطر از دست دادن ترقه‌های صدا دار گران قیمت مورد تعرض کلامی و زبانی قرار می‌دهند و قهقه می‌زنند. یکی‌شان که ریزه میزه تراز دوتای دیگر هم هست با صدای هنوز نازکش که به قاعده معلوم است سعی دارد کلفت‌تر نشانش دهد گستاخ‌تر و بی پروا تراز دو تا رفیق دیگرش رگباری از فحش‌های جنسی نثار مادر و خواهرهای دوتای دیگر می‌کند..

کانون زنان ایرانی-فریده غائب:غروب جمعه است. تماشاچیان بیرون از سالن نمایش منتظر تماشای تئاتر “خودکار بیکار” کاری از سامان ارسطو هستند. اما پردهٔ اول نمایش همان بیرون سالن اجرا می‌شود. داستان زندگی یک ترنس‌سکشوال که زندگی واقعی خودِ سامان ارسطوست. زمانی فرزانه ارسطو بوده و چند سالی است با عمل جراحی به هویت دلخواهش یعنی سامان ارسطو بودن رسیده است.

صابره صادقی:از کودکی به ما آموخته بودند که بی محلی، بهترین جواب به آزار خیابانی است اما نمی دانم چرا هربار بی محلی می کردم اوضاع بدتر می شد. نه دفعات آزار کم می شدند و نه حال من بهتر می شد. با خودم فکر کردم حتما یک جای کار ایراد دارد. حتما مادران ما همیشه لزوما “درست ترین راهبرد” را به ما نمی گویند. این شد که این بار خواستم جواب بدهم و جواب دادم. داد زدم. به او گفتم چه احساسی دارم وقتی آنطور لبانش را روی هم می گذارد و آنقدر کریه می گوید “جوووون”