روزهای نارنجی

گرچه هم مردان و هم زنان ممکن است قربانی خشونت بشوند، خشونت علیه زنان، که اغلب هم توسط مردان اعمال می‌شود، مقوله‌ای خاص از خشونت است که بستگی شدیدی به عدم توازن تاریخی و کنونی قدرت میان مردان و زنان، دختران و پسران دارد. خشونت علیه زنان یکی از حیاتی‌ترین عناصری است که به ابقای عدم توازن قدرت و سلطه مردان بر زنان در سراسر جهان یاری می‌رساند. همه ما تا حدی در فرهنگی که خشونت علیه زنان را حمایت و تشویق می‌کند مشارکت داریم، چه در بخشهای کمرنگ‌تر(مانند زمانی که به دوستمان می‌گوییم “مرد باش” و با کارهای سخت مواجه شو) و چه در بخشهای پررنگ‌تر و حیاتی‌تر( مثل کتک زدن و تجاوز به زنان و دختران). در ادامه بعضی کارهای کوچک و بزرگی را که ما می‌توانیم به طور روزمره برای پایان دادن، یا حداقل به تاخیر انداختن خشونت علیه زنان انجام دهیم آورده شده است.

مبینا ساعی:من، تو، ما و همه به نحوی قربانی این خشونت‌ها در کشوری هستیم که بیشتر از چهار دهه جنگ را تجربه می‌کند. من متولد دهه شصت و آغاز سالهای جنگ ویرانگر در کشورم هستم، مادرم همانند هر زنی دیگر در افعانستان چهل سال عمرش را با درد و تشویش و اشک گریه گذشتانده و امروز نیز در روزهایی که امید داشت فرزندانش در کنارش باشند بازهم جنگ لعنتی فرزندانش را از او دور ساخت و دلتنگی ها و حسرت‌های بیشتری را نصیبش کرد. چگونه فراموش کنم که هر بار جنگ قدرت طلبانه در کشور مرا و صدها و هزاران تن دیگر مثل من را قربانی نساخته و زهر تلخ خشونت را شامل زندگی من نکرده…؟