زنان افغانستانی

محمد جعفری از زمان روی کار آمدن تروریست‌های طالبان در افغانستان، قوانین سخت‌گیرانه و غیرانسانی این گروه تحت عنوان امارت

منصوره شجاعی کانون زنان ایرانی  برای صورت زخمی «نرگس سادات» که روز شنبه چهارم سپتامبر، مقابل ارگ کابل مورد ضرب

شعر از سپیده جدیری کانون زنان ایرانی عکس روز: در تظاهرات امروز زنان افغانستانی در کابل اتفاق افتاد؛ زنی که

مردم و به خصوص زنان افغانستان هر روز مقاومت‌های بیشتری در مقابل طالبان می‌کنند؛ مقاومت‌هایی که گاه جایی در رسانه‌های خبری ندارد یا آنطور که باید دیده نمی‌شود. زینب ناصری فعال مدنی اهل افغانستان معتقد است که مردم افغانستان عوض شده‌اند. جوانان درس خوانده‌اند، تحصیلات عالیه دارند، رفت و آمد به خارج زیاد شده و فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی گسترش یافته است. حتی حضور زنان در ارتش و پلیس قابل توجه بوده. با این حال، فساد دولت شرایطی را پیش آورده که جوانان نتوانند کارهای بیشتری انجام دهند. این را نمی‌شود انکار کرد. الان همان‌هایی که در خیابان در حال مقاومت هستند همین جوانان هستند.

در راه برگشت به خانه بودیم و قسمتی را پیاده آمدیم. مادرم هراس وحشتناکی ازطالبان دارد و هر بار آنها را حتی اگر از دور ببیند، لرزه به جانش می افتد و سر و صورت اش را عرق می زند. هر بار که به طالبی نزدیک می شدیم زیر لب دعایی می خواند و صلوات می فرستد، و به من تذکر می دهد که از مسیری دیگر برویم و به آنها نگاه نکنم. ولی چشمهایم دیگر به حضور آنها در هر گوشه شهر عادت کرده است و بیشتر تلاش می کنم از مسیری بروم که در چشم باشم. هر گاه به آنها نگاه می کنم، به چشمان شان زل می زنم و آنها چشم شان را از چشمان من برمی گردانند. بیشتر دلیل این کار را بر این می دانم که نمی خواهند با نگاه کردن به زنی خودشان را گناهکار کنند، زیرا زن را موجودی گناهکار می دانند و چشم در چشم شدن با آنها، ایمان شان را به خطر می اندازد. چند بار به این مورد بر خوردم و دیدم که در واقع ایمان شان را نشانه گرفتم و حضور و چشمان من برایم سلاح قوی محسوب می شود.

مطمئن هستم جنگ‌ها ادامه خواهد داشت. آوارگی و بیچارگی مردم دوام خواهد داشت و کودکان از آموزش بازخواهند ماند. ما دیگر پروژه‌های کمکی و فعالیت‌های اجتماعی را نخواهیم داشت. دیگر بحث‌های کلان اجتماعی، سیاسی، اقتصادی را که برای زنان سال‌ها کار کردیم نمی‌توانیم ادامه دهیم چون جنگ همه چیز را از ما می‌گیرد حتی اکثریت امروز می‌خواهند بیرون از افغانستان زندگی کنند چون خیلی از جنگ‌های مداوم و تلاش‌هایی که نتیجه نداده خسته شده‌اند.طالبان برای مردم عفو عمومی اعلام می کنند، برداشت این است که آنها در کوتاه مدت این گونه رفتار می کنند.

هماسعید:تغییر در خود مردم ایجاد شده است. مردم افغانستان دیگر مثل ۲۰ سال قبل نیستند و زنان افغانستان هم دیگر مثل آن روزها نیستند. مردم حکومت‌های مختلف را تجربه کرده‌اند و آگاه‌تر شده‌اند.دیدیم برخی زنان در کابل پلاکارد به دست گرفتند و اعتراض کردند. زنان افغانستان بسیار با شجاعت کار کردند. البته ۲۰ سال قبل هم با شجاعت کار کردند. هیچ وقت تسلیم نشدند. این را از شما و دیگر رسانه‌ها می‌خواهم که شجاعت، ابتکار و نوآوری زنان افغانستان را به مردم نشان دهید.

بسیاری از زنان افغانستان به خودکشی فکر می‌کنند. این شاید تکان‌دهنده‌ترین بخش از سخنان زنان فعال افغانستانی بود که در کلاب “اتاقی از آن خود” سخن می‌گفتند. استاد دانشگاهی می‌گفت بعد از بیست سال تلاش الان به این فکر می‌کند که هر وقت طالبان به در خانه‌اش آمد خود را بکشد. همچنان که بسیاری دیگر از زنان افغانستان به مرگ می‌اندیشند و حتی برخی زنان از پدران و همسرهای‌شان خواسته‌اند، اگر طالبان سراغشان آمد تیر آخر را به آن‌ها بزنند.

زبیده اکبر:وقتی آمریکایی‌ها ماه‌ها پیش کشور افغانستان را در اختیار طالبان گذاشت و بدون خواست مردم وارد مذاکره با طالبان شد، سرباز اردوی ملی (ارتش) با چه روحیه‌ای بجنگد. بدون آگاهی مردم و دولت افغانستان آمریکا نشست با طالبان مذاکره کرد و آن‌ها را به رسمیت شناخت. وزیر دفاع و وزیر خارجه آن‌ها با این گروه تروریستی نشستند و مذاکره کردند. آن‌ها را به‌عنوان یک گروه مؤثر سیاسی شناختند.

در بند ۸ این میانیه به مذاکرات صلح که دست کم از چندین سال بدینسو و بطور مرتب در جریان است اشاره شده که آن هم بدون نام گرفتن از طالبان، از جامعه جهانی خواسته شده است اطمینان حاصل کنند این مذاکرات، مذاکرات «واقعی» باشد و به قتلگاه ارزش های انسانی و حقوق بشری زنان تبدیل نشود. چه ما بخواهیم چه نه، در همه کشورهای در حال منازعه و پسا منازعه این نوع از گفتگوها بین نیروهای دولتی، جامعه بین المللی و نیروهای متخاصم، شورشی و تروریستی در جریان است و نامش هم مذاکره است.