زنان ایران

کانون زنان ایرانی پروین بهمنی، خواننده و پژوهشگر پرآوازه‌ی قشقایی حوزه‌ی موسیقی نواحی که “خالق لالایی‌های مادرانه‌ی ایران زمین” لقب

هم‌ذات‌پنداری رهنورد با زنان مختلفی که در نقاشی فوق، چهره‌ی خود را به جای آنها تصویر کرده است، از جنسِ هم‌ذات‌پنداریِ شهید مرضیه احمدی اسکویی در این شعر، با زنان مختلفی است که رنج کشیده اما مقاوم‌، مبارز و پیروزمندند. این حس همبستگی با زنان مختلف است که این دو اثر را به یکدیگر نزدیک می‌کند، هرچند که آفرینندگان‌شان در مواردی هم‌عقیده نباشند، اما در همبسته کردنِ زنان، همراه و هم‌صدا بوده‌اند.

فریده ایزدی بنیان‌گذار و مدیر موسسه‌ی انصار ترکمن‌صحرای آق‌قلا است. این زن ستودنی ترکمن با دستان خالی در روزها و ماه‌های بعد از سیل آق‌قلا کاری کرد که هیچ نهاد امدادرسان ملی و حتی سمن و خیریه‌ی تهرانی نتوانست بکند.

مینو مرتاضی لنگرودی:بعد از بازگشت شجاعانه‌اش، پروین را به‌رغم جسمی که در جوانی سخت فرسوده بود و پیکر دردمند و در هم شکسته و بخصوص این اواخر این بسیار مهربانتر، خوب‌تر ،شادتر و وارسته تر و سخت کوش‌تر همیشه و از پیش می‌دیدم.

حبیب الله پیمان:همه کسانی که درموقعیتهای پرمخاطره و دشوار، وطن خویش راترک می کنند، انگیزه واحدی ندارند، گروهی نگران جان یا معیشت خود و خانواده خویش اند، واغلب آن را ازکسی پنهان نمی کنند.، گروهی می روند تا مجبور به زیرپاگذاشتن ارزشهایی که به زندگی شان معنامی دهد نشوند چراکه حس می کنند در تحت آن شریط، قادر به حفظ چیزهایی که زیستن راارزشمند می سازد، نیستند.

وقتی از حقوق زنان حرف میزنیم دقیقا از چه چیزی حرف میزنیم. این سوال همواره یکی از دغدغه های اساسی فعالان حقوق زنان در جهت تبدیل این مساله به صورت مطالبه ای عمومی بوده است. عینیت بخشی و ترسیم وضعیتی واقعی از زنان در جوامعی که با وجود نابرابریها و ظلم های بسیار، تلاش در راستای احقاق حقوق آنها حتی جزو مطالبات دست چندم نیز قرار ندارد، از مهمترین اهداف این کتاب قلمداد می شود،

مینو مرتاضی لنگرودی:این بانو مجسمان که جان و رگ و پی و هوش و حواس دارند و نفس می‌کشند خلاف آمد مجسمه مردان قهرمان و نامدار که وسط میدان‌ها جا خوش کرده و نشسته‌اند، دختران انقلاب در حاشیه و اطراف میدانهای شهر روی نیمکتی. جعبه تقسیم برقی، جعبه خالی میوه ایی در سکوت با بیرقی که از چارقدشان ساخته‌اند ایستاده‌اند.
در واقع این دختران تجسم زندگی میلیونها زنی هستند که هر روزدر حواشی میادین و خیابانهای هستی شهر را می‌سازند

مریم طالشی:«آلاله» می‌تواند هرکدام از ما باشد. یک زن معمولی که در یک خانواده معمولی بزرگ شده. تنها نکته تاریک دوران کودکی‌اش، طلاق پدر و مادر و ورود ناپدری به خانواده است که آن هم آنقدر شرایط بدی برای دختر به وجود نیاورده و آنطور که دوستانش می‌گویند، اتفاقاً رابطه مادر و ناپدر با دختر خوب بوده، گرچه خواهر کوچک را بیشتر دوست داشتند که کدام خانواده است که سوگلی نداشته باشد؟!

صابره صادقی:از کودکی به ما آموخته بودند که بی محلی، بهترین جواب به آزار خیابانی است اما نمی دانم چرا هربار بی محلی می کردم اوضاع بدتر می شد. نه دفعات آزار کم می شدند و نه حال من بهتر می شد. با خودم فکر کردم حتما یک جای کار ایراد دارد. حتما مادران ما همیشه لزوما “درست ترین راهبرد” را به ما نمی گویند. این شد که این بار خواستم جواب بدهم و جواب دادم. داد زدم. به او گفتم چه احساسی دارم وقتی آنطور لبانش را روی هم می گذارد و آنقدر کریه می گوید “جوووون”