اضافه‌وزن مدل‌های استرالیایی جنجال آفرید

BBC-  خیرا چند مدل استرالیایی در یک نمایش مد با مایوهای جدید قدم زدند. تا این‌جای کار همه چیز عادی است. عامل بحث‌انگیز این بود که مدل‌ها اضافه‌وزن داشتند و سایزشان بزرگ بود. در نتیجه گروهی معترض شدند که حضور این مدل‌ها نوعی تبلیغ چاقی است.

ستون‌نویسی در روزنامه دیلی تلگراف سیدنی تصمیم برگزارکنندگان نمایش را «نامسئولانه» خواند. یک متخصص بهداشت و سلامت نیز گفت این نمایش پیامی «خطرناک» به مخاطب می‌دهد.

اما در طرف دیگر بحث کسانی معتقدند در نمایش مد اندام مختلف باید حضور داشته باشند.

نخستین کسی که در این باره نوشت و بحث آفرید، ستون‌نویسی بود به نام «ثریا فودا»: «اگر صنعت مد تصمیم می‌گیرد به مدل‌هایی که انگار به خودشان گرسنگی داده‌اند تا پوست و استخوان شوند، کار ندهد -که نباید هم بدهد – در این صورت نباید اندامی را که به همان اندازه ناسالم است تبلیغ و ترویج کند.»

در پاسخ به منتقدانی مثل خانم فودا، سردبیر نشریه اسپورتس ایلاستریتد (که بانی نمایش مد بود)، گفت: «پیام ما بسیار مثبت است: اینکه زیبایی یک شکل و یک اندازه نیست.»

کمی بعد متخصصان بهداشت و سلامت هم وارد بحث شدند.

دکتر «برد فرنکام»، رئیس انجمن پزشکی استرالیا در نیوساوت‌ولز، از جمله کسانی بود که پرسید چرا استفاده از مدل‌های چاق مثل استفاده از مدل‌هایی که پوست ‌و استخوان‌ هستند با موجی از مخالفت مواجه شده است؟ به اعتقاد او: «اگر کسی با سیگار روی صحنه نمایش مد بیاید، همه معترض می‌شوند، چون پیامی که می‌فرستد بسیار ناسالم است. به همین ترتیب وقتی آدم‌های چاق یا آدم‌هایی را که اضافه‌وزن شدید دارند با لباس‌های مد روی صحنه می‌فرستیم، به‌ نوعی داریم چاقی را تشویق می‌کنیم. به نظر من این کار خطرناک است چون می‌دانیم که (چاقی) برای سلامتی خطر دارد.»

دکتر فرنکام معتقد است بعضی مدل‌هایی که در نمایش مد نشریه اسپورتس ایلاستریتد حاضر بودند، به وضوح مشکل چاقی داشتند.

اما در سوی دیگر، پروفسور «جان دیکسن»، مدیر تحقیقات چاقی در موسسه قلب و دیابت بیکر، معتقد است مدل‌ها باید نماینده همه افراد جامعه باشند. او می‌گوید: «در جامعه‌ای که اضافه‌ وزن عادی است و این همه آدم چاق‌ هستند (حدود ۲۸ درصد استرالیایی‌ها)، توهین‌آمیز است که بگوییم چاق‌ها نباید در نمایش مد روی صحنه بروند. کسانی که چاق‌ هستند مدام برچسب می‌خورند. حالا اگر کسانی بین این افراد هستند که می‌توانند خودشان حس خوبی داشته باشند و خوب بپوشند و قشنگ باشند، باید بهشان احترام گذاشت.»

طبق تعریف رایج، کسانی که شاخص توده بدنی (یا بی‌.ام‌.آی) بین ۲۵ و ۳۰ دارند، چاق محسوب می‌شوند. بی‌.ام.‌آی از تقسیم وزن (به کیلوگرم) بر مجذور قد (به متر) به دست می‌آید.

ضرورت احتیاط

«استفانیا فراریو»، مدلی که چهره اصلی هفته مد ملبورن است، معتقد است صنعت مد نباید روی دو انتهای طیف تمرکز کند.

او می‌گوید: «من با تنوع مدل‌ها صددرصد موافقم، با هر شکل و سایزی. اما فکر می‌کنم اینکه تعداد مدل‌هایی که وزن متوسط دارند بیشتر نیست، غیرمسئولانه است.»

استفانیا ۲۴ ساله است. خودش به اختلالات غذایی دچار بوده، اما برچسب سایز-بالا را قبول ندارد و می‌گوید: «هر سایزی بالای سایز ۸ استرالیا را می‌گویند بالا، در حالی که سایز میانگین زنان ۱۲ یا ۱۴ است. خب این حرف‌ها دختران جوان را به اشتباه می‌اندازد. این‌طور جا می‌اندازد که این زنان باید لاغرتر از این باشند.»

او که خودش مدتی کار مدلینگ را کنار گذاشته بوده، چون شاخص توده بدنی (یا بی‌ام‌آی)اش به دسته اضافه‌وزن‌دار رسیده بوده، می‌گوید: «معذب بودم. احساس می‌کردم سالم نیستم. مدتی مدلینگ نکردم چون دوست دارم مبلغ تصویر سلامت ذهن و تن باشم.»

دکتر فرنکام نیز معتقد است باید زندگی سالم را ترویج کرد و می‌گوید: «فکر نمی‌کنم برای اینکه در مردم احساس خوبی نسبت به خودشان ایجاد کنیم، لازم باشد مدل‌های چاق را با مایو و لباس‌زیر روی صحنه بفرستیم. باید در عین اینکه همه آدم‌ها -با هر شکل و سایزی را- می‌پذیریم، تلاش کنیم مردم فعال‌تر باشند و بهتر غذا بخورند.»