سوریا باور:باید اینطور بگویم که مردم افغانستان هیچ وقت طرفدار حضور طالبان نیستند چون کارهای قبلی آنها به ما نشان داده بود که آنها تا چه حد ناقض حقوق بشر هستند. طالبان انواع تبعیض را ایجاد می‌کنند؛ از تبعیض قومی و زبانی گرفته تا تبعیض جنسیتی و مذهبی که اهل تشیع و قوم هزاره از این مساله مصون نیستند. زن، مرد، جوان و پیر هیچ کدام خواستار حضور طالبان نیستند.
تنها نگرانی کارگران زن فلسطینی از دست دادن شغل نیست. نگرانی های دیگری نیز وجود دارد که عموما به آنها پرداخته نمی‌شود. مثل لیز خوردن و صدمه دیدن در حین کار که ممکن است منجر به معلولیت‌های دائمی شود. از دیگر حوادث محل کار می‌توان به برخورد با کابل برق، آتش سوزی و عدم تعبیه در خروج مناسب هنگام آتش‌سوزی در کارخانه ها اشاره کرد. زنان کارگر از اقدامات انتقام جویی شهرک نشینان نیز هراس دارند. یکی از این زنان می‌گوید که بشدت از آتش‌سوزی عمدی می‌ترسد بویژه در محیط کاری که امکان خروج اضطراری در آن فراهم نیست. نگرانی دیگر کارگران زن شاغل در مناطق شهرک‌نشین، نگاه جامعه فلسطینی به آنهاست. مردان حاضر به ازدواج با آنها نیستند زیرا با سوظن به زنانی که در این مناطق کار می‌کنند نگاه می‌شود.
سوریا باور:باید اینطور بگویم که مردم افغانستان هیچ وقت طرفدار حضور طالبان نیستند چون کارهای قبلی آنها به ما نشان داده بود که آنها تا چه حد ناقض حقوق بشر هستند. طالبان انواع تبعیض را ایجاد می‌کنند؛ از تبعیض قومی و زبانی گرفته تا تبعیض جنسیتی و مذهبی که اهل تشیع و قوم هزاره از این مساله مصون نیستند. زن، مرد، جوان و پیر هیچ کدام خواستار حضور طالبان نیستند.
«آخر هر روایتی باید دلیلِ راوی معلوم باشد و من دلیلی ندارم جز قبرها، رجعت مدام به قبرها، به تنها شانِ بازمانده یک قوم.» روایتی که سرانجام به ایستادن کنار مزار پدر ختم می‌شود. در انتها درست همانجایی می‌ایستد که در ابتدای کار بود. این بار به جای چشم در چشم شدن با پدر، چشم بر سنگ قبر می‌دوزد. سستی هویت را کنار پدر روایت می‌کند:«خاک را مشت می‌کنم که بی‌مکث از لابه‌لای انگشتانم سر می‌خورد. سست …سست … انگار ذره‌ای وطن هم حاضر نیست در شیار لاغر انگشتانم بماند تا برای خودم نگهش دارم، تا بنویسمش.»
