هما جلیل زاده:حال سؤال مهم اینجاست که جامعه‌ی مرد سالار تا چه حد زنان و مردان را درباره‌ی جرم انگاری خشونت جنسی آموزش داده است؟ چرا اغلب تجاوزها و آزارهای جنسی اتفاق افتاده شده گزارش نمی‌شوند؟سیستم مرد سالار حتی مسئولیت آگاه سازی و آموزش دیدن را هم بر دوش قربانیان قرار می‌دهد.این سیستم تودر توی پیچیده تمام چرخ‌هایش طوری می‌چرخد که هر روز زنان بیشتری قربانی خشونت جنسی بشوند و آزارگران جنسی در حاشیه امن خود در جامعه زندگی کنند.
انعکاس نور روی سرامیک سفید اتاق خواب اولین صحنه‌ای است که وقتی چشمانش را باز می‌کند می‌بیند. پتو را روی سرش می‌کشد و به کارهایی که باید انجام دهد فکر می‌کند؛ تی کشیدن سرامیک کف خانه، شستن ظرف‌هایی که از شام شب گذشته توی سینک مانده. صدای آرام قدم زدن فرزندش می‌آید. سر برمی‌گرداند.پسر پنج‌ساله‌اش آغوش باز کرده و منتظر است تا به تخت بیاید. چشمان خواب‌آلودش را می‌بوسد و او را به تخت راه می‌دهد اما ذهنش آنجا نیست، لا به لای طبقات فریزر است؛ چند بسته مرغ مانده است؟ کرفس و هویج هم در یکی از طبقات یخچال دارد. اما پیاز تمام شده. شاید بتواند با همه اینها ناهاری درست کند.
ایده «رویای صلح» چطور متولد شده‌است؟ آزاده بی‌زار گیتی از ایران و پریسا نظری از ایتالیا با توجه به بازخورد پر شور و شوق مخاطبان و علاقه‌مندان ایتالیایی از فیلم‌های مستند و کوتاه، این دو را بر آن داشت تا از فیلم کوتاه و به ویژه مستند پلی برای آگاهی بخشی از شرایط ایران و خاورمیانه برای مخاطبان کشورهای دیگری از جمله ایتالیا ایجاد کنند. آن‌ها فکر کردند که داشتن رؤیا تنها کافی نیست بنابراین از دل این رؤیاپردازی ایده «رویای صلح» سال ۱۳۹۶ متولد شد.
«آخر هر روایتی باید دلیلِ راوی معلوم باشد و من دلیلی ندارم جز قبرها، رجعت مدام به قبرها، به تنها شانِ بازمانده یک قوم.» روایتی که سرانجام به ایستادن کنار مزار پدر ختم می‌شود. در انتها درست همانجایی می‌ایستد که در ابتدای کار بود. این بار به جای چشم در چشم شدن با پدر، چشم بر سنگ قبر می‌دوزد. سستی هویت را کنار پدر روایت می‌کند:«خاک را مشت می‌کنم که بی‌مکث از لابه‌لای انگشتانم سر می‌خورد. سست …سست … انگار ذره‌ای وطن هم حاضر نیست در شیار لاغر انگشتانم بماند تا برای خودم نگهش دارم، تا بنویسمش.»
