زهرا تیزرو:در لایحه حمایت از زنان اشاره مشخصی به محافظت از زندگی زنان و دختران در معرض خطر قتل‌های ناموسی نیست، چه نوع راهکار‌هایی پیش‌بینی یا ارائه شده که امنیت این افراد را تضمین کند؟ وقتی که پدر صاحب فرزند محسوب شده و حق کشتن فرزند خود را دارد و حتی در صورت انجام چنین جنایتی به مجازاتی که در خور این عمل باشد نمی‌رسد چگونه می‌توان از جلوگیری و صیانت حرف زد؟ ما فقط می‌بینیم که لایحه به کمک کردن به مجازات قاتل پرداخته، چنانچه در مبحث سوم مربوط به وزارت دادگستری ماده سیزده بند دو اشاره‌ای می‌کند به پرداخت تفاضل دیه (در صورت به قتل رسیدن زن توسط مرد) به اولیای دم زن مقتول جهت انجام قصاص به تشخیص قاضی اجرای احکام، و در صورتی که پرونده دارای ابعاد و آثار اجتماعی و امنیتی خاص باشد.

سپیده اشرفی:نگاهی به جزییات طرح معیشتی خانوار نشان می‌دهد اگرچه این طرح جهت کاهش فشار اقتصادی حاصل از افزایش بنزین بر خانوارها تهیه شده با این حال احصای سهم هر فرد عضو خانوار از کل مبلغ ذکر شده توسط دولت (به تناسب بعد خانوار) نشان می‌دهد با افزایش تعداد خانوار، سهم هر عضو خانوار کاهش می‌یابد.برای نمونه سهم هر عضو خانوار هفت‌نفره حدود ۲۹ هزار تومان و سهم عضو خانوار دونفره ۵۱ هزار تومان است.»این مساله تایید همان گزاره اول است که بودجه‌ای مستقل وجود ندارد، اما با توجه به وضعیت قرنطینه و گزارش‌هایی که در خصوص افزایش خشونت علیه زنان مطرح می‌شود، بحث بودجه اهمیت افزونی پیدا می‌کند.

مارگارت آتوود:به عقیده‌ی من برای اینکه حق داشتن حقوق انسانی و شهروندی را برای زنان قائل بشویم باید اساساً این حقوق انسانی و شهروندی وجود داشته باشند، همین و بس، از جمله حق برقراری برابری بنیادی که مثلا برای اینکه زنان حق رای داشته باشند باید این یک رای وجود داشته باشد. آیا فمینیست خوب اعتقاد دارد که فقط زنان باید چنین حقوقی داشته باشند؟مسلماً نه. در این صورت این قضیه شبیه شیر یا خط کردن درمورد داستان قدیمی روابط عاشقانه می‌شد که در آن‌ها فقط مردها صاحب حق بودند.

در بخشی از خاطرات پس از اتمام جنگ می‌خوانیم که گاه چگونه برای احداث خانه‌های اشتغال زنان خودسرپرست و ساماندهی ایشان، با هزار امید و آرزو به ساختار قدرت و زنان صاحب ‌کرسی؛ نزدیک می شده و هربار مغضوب و سرخورده از خیر شهرداری و دولت و مجلس، دست خالی بازمی‌گشته که نتیجه‌اش جز پروپاگاندا و ثبت فعالیت‌هایش به نام خود، دیگر هیچ نبوده…کتاب با توصیف کیفی گروه‌های مادران خاوران، مادران پارک لاله و مادران صلح که جملگی نمونه‌های اعلایی از عاملیت زنانه بجای کلیشه‌ی مرسوم«مادر عزادار منفعل» بشمار می‌روند، به پایان می‌رسد.