هزاران زن بدشانس در عراق
دهر جمیل، علی‌الفدهیلی :هـیـچ‌کـس ایمـن نیست. تیسیر المشهدانی، وزیر زن سنی‌مذهب از جبههء التوافق ربوده شد و پس از گذشت تـقـریباً سه ماه از حبس و پنهان نگه‌داشتن وی تنها بعد از فشارهای بسیار از سوی ایالات متحده و دولت عراق آزاد شد.
هزاران زن دیگر از چنین شانسی بـرخوردار نبودند. بسیاری از آن‌ها سربه‌نیست شده یا مورد تجاوز قرار گرفتند و یا آن‌که پس از پرداخت مبالغ قـابـل تـوجـه به ربایندگان، توسط بستگانشان، جان سالم به‌دربردند.
تعداد اندکی از زنان دربارهء آنچه بر سرشان رفته، سخن می‌گویند.
ام‌احمد در بغداد می‌گوید: «من اخیراً بـه مـدت سـه روز توسط نیروهای آمریکایی بازداشت شدم. آن‌ها صریحاً به من گفتند اگر به آن‌ها نگویم شوهرم کجاست به من تجاوز می‌کنند. اما من واقعاً نمی‌دانستم او کجاست.»
وی گفت که آمریکایی‌ها او را به گارد ملی عراق تحویل دادند که رفتار آن‌ها حتی بدتر از آمریکایی‌ها بود.
هر چند شوهرش خود را به ارتش ایالات متحده تسلیم کرد، اما او را کماکان در بازداشت نگاه داشتند تا بتوانند شوهرش را تحت فشار قرار دهند تا به کارهایی که هرگز انجام نداده بود، اعتراف کند.
ام‌احمد گفت: «آن‌ها به او گفتند اگر اعتراف نکند که تروریست است به من جلوی چشمش تجاوز خواهند کرد. آن‌ها مرا مجبور کردند صحنه‌های ضرب و شتم سخت او را ببینم و آن‌قدر او را زدند تا آن‌که آنچه را می‌خواستند از دهانش بشنوند گفت.»
وی گفت: «سازمان آزادی زن در عراق بر اساس شواهد نه چندان معتبر تخمین می‌زند که بیش از دو هزار زن عراقی از زمان اشغال عراق توسط نیروهای تحت فرماندهی آمریکا از مـارس ۲۰۰۳ تـا بهار ۲۰۰۶ ناپدید شده‌اند.»
اما در این‌جا و در این مورد، عدد و رقم و آمار چندان معتبر نیست و به کار نمی‌آید. هزاران مورد ربودن و دزدیدن زنان از ترس بی‌آبرویی هرگز گزارش نمی‌شود. بر اساس مطالعهء منتشر شده توسط انستیتوی بروکینگز در واشنگتن در چهارم دسامبر، از ماه مارس سال جاری تاکنون به طور متوسط هر روز ۳۰ الی ۴۰ عراقی در بغداد ربوده می‌شوند.
در این مطالعه خاطرنشان شده است: «تعداد تخمین زده شده در این بررسی ممکن است بسیار پایین‌تر از تعداد حـقیقی آدم‌ربایی‌ها باشد. چرا که بـسیـاری از موارد به پلیس گزارش نمی‌شود.»
با این حال تعداد نفرات گزارش شده نسبت به میزان آدم‌ربایی‌در ژانویهء ۲۰۰۴ بغداد که در دسامبر همان سال به ۱۰ مورد افزایش پیدا کرده، رشد قابل توجهی را نشان می‌دهد.
تعداد نامشخصی از زنان که به باور بـرخی تعداد آن‌ها به هزاران نفر می‌رسد، برای اخاذی و دریافت پول و گروهی دیگر نیز به دلایل سکتاریستی (گروه‌گرایی) ربوده می‌شوند.
یک زن ۲۵ ساله می‌گوید: «خانوادهء من مجبور شد برای آزادی‌ام ۳۰ هزار دلار بپردازد.»
جنازهء بسیاری از زنان ربوده شده پیدا شده است، تعدادی از آن‌ها را گردن زده‌اند. گروه دیگری از آن‌ها نیز هرگز دیده نشده و خبری از آن‌ها در دست نیست.
ام‌واسم، ۵۲ ساله، در شهر بغداد توسط نیروهای آمریکایی ربوده و به بازداشتگاه فرودگاه بغداد برده شد. او بر اثر فشارهای خانواده و دوستانش که از روابط سیاسی برخوردار بودند، آزاد شد.
پسر ۲۰ سالهء او می‌گوید: «کاش او را آزاد نکرده بودند چرا که پس از آزادی، نیروهای شبه‌نظامی او را ربودند و در ماه مارس امسال بدن قطعه‌قطعه شدهء او را یافتیم.»
مـددکـاران اجتمـاعـی و بـرخی کارشناسان عراقی می‌گویند زنان بخش اعظم افراد ربوده شده را شامل می‌شوند.
شتها ال دولعیمی، یک جامعه‌شناس، در بغداد می‌گوید: «زنان عراقی قبل از جنگ کار می‌کردند، در فعالیت‌های اجتماعی شرکت می‌کردند و حتی در امور سیاسی مداخله می‌کردند. زنان عراقی دوش به دوش مردان تحصیل و کار می‌کردند و حداقل ۳۵ درصد نیروی کار ملی در عرصه‌های مختلف را به خود اختصاص داده بودند تا آن‌که آمریکا کـشـور را اشغـال کرد. اشغال جز آدم‌دزدی، مرگ، رنج و محنت چیزی برای زنان عراقی به همراه نداشت.»
مقامات ایالات متحده به زنان عراقی قول فرصت‌های جدید و زندگی بهتر را داده بودند، اما پس از گذشت سه سال و نیم از اشغال کشور، واقعیت چیز دیگری است. به زنان عراقی قول داده شد ۲۵ درصد کرسی‌های مجلس را در اختیار آنان قرار دهند. هم‌اکنون ۸۵ کرسی از ۲۷۵ کرسی مجلس به تبع انتخابات صورت گرفته در ۱۵ دسامبر ۲۰۰۵، به زنان اختصاص یافته است; اما این امر به معنای حقوق بیش‌تر برای زنان عراقی نیست.
یکی از نمایندگان زن می‌گوید: «ما تنها بخشی از یک دکور هستیم که توسط ایالات متحده چیده شده تا جهان را متقاعد کند که تحولات عظیمی در عراق صورت گرفته است. صدای ما (زنان) هرگز نه در درون و نه در بیرون از مجلس شنیده نمی‌شود.»
وی اظـهار کرد: «نمایندگان زن مجلس جدید عراق نقش اندکی در تصمیمات سیاسی عمده یا تشکیل کمیته‌ها ایفا می‌کنند. برخی نمایندگان زن تنها به دلایل مذهبی یا قومی – قبیله‌ای انتخاب شده‌اند.»
اسما فتهیل که یک معلم ۳۸ ساله است گفت: «کدام حقوق زن، کسانی که از این حقوق دم می‌زنند افراد بی‌خیالی هستند که به جای شریک زندگی انتظار دارند زنان بردهء آن‌ها باشند. آن‌ها برای خرد کردن زنان از سنن کهنه و قدیمی بهره می‌گیرند و آن‌ها را از مشارکت واقعی در اجتماع برحذر می‌دارند.»
فتهیل می‌گوید: «فقدان احترام به حقوق زنان، این احتمال را که وقتی از خانه بیرون می‌آیند ربوده شوند را به شدت افزایش داده است.»
فتهیل گفت:«حالا بیش‌تر‌ما در خانه‌ها می‌مانیم مگر آن که مجبور باشیم برای تهیهء غذا بیرون برویم. از آن‌جا که تعداد پرشماری از زنان ربوده شده‌اند، در صورتی که بخواهیم در شهر آزادانه به این سو و آن سو برویم قطعاً باید بدانیم که در نوبت دزدیده شدن قرار گرفته‌ایم.»
انکار حقوق زنان به نام اسلام، تمام آنچه باید دربارهء اسلام بدانیم نیست.
شیخ احمد که متعلق به یک گروه مـذهبـی سنی و از اعضای انجمن روحانیون مسلمان است، می‌گوید: «به زنان مسلمان حق کامل کار و مشارکت اجتماعی اعطا شده، اما این سنت است که امروز فعالیت زنان را محدود می‌کند و نه مذهب.»
منبع: Inter Press Service
برگردان: بابک پاکزاد
این مطلب پیش از این در روزنامه سرمایه منتشر شده است