جنبش نرم زنان ایران
از وقتی که سردبیر کانون زنان ایران به من گفته که در باره فمنیسم و جنبش‌های زنان بنویسم، ذهنم دائما درگیر است که چه بنوسیم. تاریخچه فمنیسم و جنبش زنان، پیشروان جنبش زنان ایران و جهان، انواع فمنیسم و خواسته‌های آنان و هزار چیز دیگر که هیچ کدام به عنوان اولین یادداشت به دلم ننشست. به اطرافم که دقیق شدم دیدم چه چیز بهتر از دختران اطرافم که آستین‌هایشان را بالا زده‌اند و برای برهم زدن تعریف سنتی زن در حال تلاشند. خود را با انواع توانایی‌ها مجهز می‌کنند تا شایستگی خود را به اثبات برسانند. آنها دائما کتاب می‌خوانند، بحث می‌کنند و در وبلاگ‌هایشان مطالبی عریان و انتقادی می‌نویسند. این به نظر من یعنی جنبش نرم زنان در ایران. هر چند به قول برخی این را نمی‌توان جنبش نامید . چرا که بدون سازماندهی است و این ویژگی‌هایی که برشمردم مخصوص طبقه خاصی از جامعه است و به قول آنها هنوز در بسیاری از شهرهای کشور مردان همچنان حرف اول را می‌زنند، هنوز دختران مجبور به ازدواج‌های تحمیلی‌اند، نقش مادری – همسری چنان در ذهن زنان رسوخ یافته که آن را طبیعی تلقی می‌کنند . خلاصه هنوز اول راهیم. اما دیدن دختری که بر ادامه تحصیل خود اصرار می‌کند، زنی که به رغم مخالفت‌های اطرافیان در پی شغل مورد علاقه‌اش است، دانشجوی دختری که علیه تبعیض و جنس‌گرایی در نهادهای آموزشی مبارزه می کند و افزایش زنانی ک دیگر به تحقیر تن نمی‌دهند، خود شروع خوبی است. همه اینها یعنی تلاش برای ارتقای موقعیت زنان و نفوذ آنان در لایه‌های زیرین جامعه، که نوید برابری زن و مرد در همه ابعاد زندگی را خواهد داد.
هر چند تعداد زنانی که در حال حاضر در ایران به حقوقشان آگاه شده‌اند و در پی ایجاد هویت جدیدی هستند نسبت به زنانی ک شیوه رایج پدرسالاری را سرنوشت محتوم و طبیعی خود قلمداد می‌کنند، بسیار کم است اما با تلاش‌هایی از این دست و پرداخت هزینه و گذشت زمان به حقمان در همه ابعاد خواهیم رسید. به خاطر این به گذشت زمان اشاره می‌کنم چون معتقدم که تغییر ساختارهای فرهنگی جامعه به سادگی امکان‌پذیر نیست و باید تحولات فرهنگی، ارزشی و ذهنی جامعه را در طول زمان شاهد بود.
مثلا وضعیت دختران و زنان امروز جامعه ما قطعا با ده سال پیش قابل قیاس نیست. از نظر آموزشی، اشتغال، مشارکت سیاسی و … میزان حضور زنان افزایش یافته است و این نویدی است برای بهبودی مضاعف این وضعیت در ده سال بعد.
شاید برابری در زندگی بدون نگاه جنسیتی در طول عمر من محقق نشود . اما قطعا نسل‌های بعدی وضعیت بهتری از من و دختران هم‌نسل من خواهند داشت.