اقتصاد زنان

«یک ماه سرکار می‌روم ۴۰۰ هزار تومان حقوق می‌گیرم، تازه همکارانم ۳۰۰ هزار تومان می‌گیرند. به من چون فوق لیسانس دارم صد هزار تومان بیشتر از بقیه می‌دهند. شاید این مشکل همه باشد. می‌دانم بیکاری همه جای کشور بیداد می‌کند، می‌دانم دستمزدها چندان بالا و برابر نیست، اما در شهر ما تفاوت دستمزد زنان و مردان باورنکردنی است.»این را مرضیه دبیر یکی از مدارس غیرانتفاعی شهر آستارا می‌گوید.

نظام اقتصادی کنونی در چند دهه گذشته موفقیت چندانی در ایجاد مشاغل و فرصت های مناسب برای زنان در جهان، به ویژه در کشورهای در حال توسعه که نابرابری جنسیتی زیاد است، نداشته است. بنابراین، از آنجا که سهم رشد اقتصادی به کارگران در دهه‌های اخیر به طور چشمگیری شکست خورده، زنان با داشتن شغل‌هایی با درآمد پایین، در شرایط نامساعد قرار گرفته اند. این اتفاق باعث شده است تا جمعیت عظیمی از کارگران، حقوق رسمی کارگری نداشته باشند.

ایجاد چشم انداز کار برای دختران دانشجو از مهمترین اولویت‌های آن‌هااست بنابراین کاهش مسئله بیکاری زنان تحصیل‌کرده از مهمترین اولویت‌های این دختران است. این امر در گرو راهبردهای بین وزارت‌خانه‌ای است، یعنی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری به تنهایی نمی‌تواند از عهده حل این مسئله برآید و نیازمند اراده‌ای جمعی برای حل این معضل در میان وزارت‌خانه‌های مربوطه هم چون وزارت کار و امور اجتماعی، اقتصاد و معاونت امور زنان و خانواده ریاست جمهوری است.

ترانه بنی یعقوب:حتماً شما هم در متروی تهران با زنانی روبه رو شده اید که ساک های سنگین را از این واگن به آن واگن جابه جا می کنند. زنانی که هر نوع کالایی که تصورش را بکنید می فروشند و برخی تنها راه تامین زندگی شان فروش همین محصولات است. طبق آنچه کارشناسان اجتماعی می گویند، پدیده دستفروشی زنان با افزایش فقر اقتصادی خانوارها و همچنین افزایش تعداد زنان سرپرست خانوار رشد قابل توجهی یافته است.

ماهرخ غلامحسین پور محلی ها می گویند «پروین» برکت شالی‎زارهای روستا است. پایش به هر زمینی که برسد، خوشه خوشه

کانون زنان ایرانی-اقتصاددانان در مسیر اصلی از دست‌های نامرئی سخن می گویند، اما این متفکرین به زنان نامرئی – زنانی که کار بی جیره و مواجبشان، با وجود نقش حیاتی‌اش در جامعه، معمولاً نادیده گرفته می‌شود، اهمیت می‌دهند. گیرون نشان می‌دهد که چگونه آسیب تعصبات در مسیر اصلی اقتصاد و سیاست‌های ریاضت اقتصادی منحصراً متوجه زنان و خانواده‌ها می‌شود.

دکتر محمد مالجو، اقتصاددان و پژوهشگر اقتصاد سیاسی، منشأ این تغییر را در تغییرات نظام اقتصادی ایران پس از جنگ می‌داند. او معتقد است اقتصاد خانواده ایرانی دیگر جوابگوی خانواده تک‌نان‌آور نبود و زنان ناگزیر از ورود به بازار کار بودند.

در چند ساله اخیر در مورد تغییر جایگاه اجتماعی زن با تحولات مثبتی روبرو شده ایم و زنان توانستند به یک نوع برابری در موقعیت های اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و … با مرد برسند و تغییر جایگاه پیدا کردند و با حقوقشان آشنا شده اند. امروزه دیگر زنان دوست ندارند به عنوان عضو کهتر خانواده دیده شوند و حداقل می خواهند عضو برابر باشند و این برابرطلبی به هیچ عنوان قابل تغییر نیست.