تاوان نابرابری که زنان می‌پردازند

سهم جامعه مردسالار در شکل‌گیری یک تراژدی انسانی

مهران کرمی

کانون زنان ایرانی

رفتن هر انسانی از دنیای ما اندوه فراوانی بر جا می‌گذارد. وقتی فردی که می‌شناسی از میان می‌رود این اندوه جنبه شخصی پیدا می‌کند. مرگ افراد نامدار طبیعتا انسان‌های بیشتری را درگیر رنج و اندوه می‌کند. از موضوعی به نام رنج جمعی می‌خواهم بنویسم؛ چیزی که در جامعه امروز ما به امری ملموس بدل شده‌است. مرگ #آزاده_نامداری از این مرگ‌هاست. شاید به این دلیل که هر یک از ما فعالان فضای مجازی، زن یا مرد در سرنوشت او نقشی داریم. اما می‌خواهم به سهم نگاه مردانه و جامعه مردسالار در این تراژدی انسانی اشاره کنم که اتفاقا زنانی با متر و معیار مردانه هم در آفرینش آن نقش دارند. من آزاده نامداری را پیش از تبدیل شدنش به چهره‌ای عمومی و خبرساز دیدم و شناختم. در کنار پدرش. خانواده‌ای معمولی بودند؛ مثل بیشتر ماها. به همین خاطر مرگ او بر من هم تاثیرگذار بود. این‌که، که بود و چه کرد و چه زندگی شخصی داشت که چنین فرجام تلخی یافت موضوع نوشته من نیست. چون امری شخصی است و هر کسی مسئول زندگی شخصی‌اش است. مسئله از همینجا شروع می‌شه که جامعه شروع به قضاوت می‌کنه. حرف من این است که جامعه چه نقشی در رقم زدن این سرنوشت‌ و سرنوشت‌های مشابه دارند. وقتی یک مرد در زندگی دست به کاری می‌زند که ممکن است لغزش به حساب بیاید، مردم یک جور قضاوت می‌کنن ولی اگر همان کار را زنی انجام دهد قضاوت جامعه در باره او شدیدتر خواهد بود و چه بسا هیچگاه نتواند به زندگی عادی برگردد. همه ما داستان زهرا امیرابراهیمی را به یاد داریم. وضعیت جامعه و حکومت ما به گونه‌ای است که انسان‌ها چه مرد و چه زن باید دو نوع زندگی را تجربه کنند؛ زندگی رسمی و غیر رسمی. همه ما در ایران کم یا زیاد درگیر این دوگانگی رفتاری هستیم و برای این که حقیقت وجودی‌مان دیده نشود ماسک بر چهره می‌زنیم. ما همدیگر را ماسک بر چهره می‌بینیم. درست مثل شرایط کرونا. ولی حاضر نیستیم این دوگانگی و تعارض را در باره دیگری بپذیریم. اما تاوانی که مرد و زن برای یک لغزش می‌پردازد، قابل مقایسه نیست‌. مردان راحت‌تر به جامعه برمی‌گردند یا حتی شاید در نهان تحسین شوند ولی خدا نکند زنی به اندازه یک میلی‌متر از معیارهای جامعه ما فراتر رود، همه مومن می‌شویم و به سرعت برق، ایمان و امان رفته را بازمی‌گردانیم.
سخن من این است که زنان حساس‌تر هستند و زودتر از ما مردان متوجه کژی‌ها می‌شوند. واکنش آن‌ها یک هشدار است به آسیب جمعی که ما با آن سر‌ و کار داریم. باید این هشدارها را جدی بگیریم. قبل از این که زندگی بر زمین دشوارتر شود.

منبع: اینستاگرام نویسنده