نویسنده: helia

۲۵ نوامبر هر سال (۴ آذر) به عنوان روز رفع خشونت علیه زنان در تقویم جهانی ثبت شده است. قتل وحشیانه سه زن (خواهران میرابال) نمونه وحشتناکی از انواع و اشکال خشونتی است که زنان در هرجای جهان ممکن است آن را تجربه کنند.
سازمان جهانی بهداشت خشونت را اینگونه تعریف می‌کند: استفاده عمدی از نیروی جسمی یا قدرت، تهدید واقعی علیه خود، شخص دیگر یا جامعه که به مرگ ختم شود و یا منجر به آسیب‌های روانی، ناسازگاری یا محرومیت شود.

امید برای بازگشت به زندگی هلیا عسگری مجله مروارید. شماره هجدهم پرده اول در خصوص اتهام خانم….. فرزند ….متولد ۷۰

سپیده جدیری:یکی از نقص هایی که جنبش «من هم» به دلیل ماهیتش از آن رنج می‌برد، محدود ماندن افشاگری‌ها به چند فرد آزارگر یا متهم به آزارگری است. دامن زدن به این‌ تصور که افشاگری درباره‌ی چند آزارگر، محیط‌های کاری و جامعه را برای هزاران هزار آزارگر دیگر ناامن خواهد کرد، صرفا در حکم توجیهی برای قصوری است که فعالان این جنبش در راستای تحقق بخشیدن به یک خواسته‌ی جمعی مرتکب شده‌اند: امن کردن این فضاها برای تمام زنان. چیزی که اگر در بهترین حالت فرض را بر این بگذاریم که هدف این جنبش ‌بوده باشد نیز، با این نوع کنشگری بسیار دور از دسترس می‌نماید.

با انفجاری که توسط هشتگ #من-هم در شبکه‌های اجتماعی رخ داد، بورک بالاخره آن امید و همدلی را که می‌دانست این عبارت در زنانی که می‌خواهند درباره تجربیات خود توییت کنند به وجود می‌آورد، دید. اما تجربه اش به او گفت که این روند وایرال شدن هشتگ، علیرغم آن قصد خوبی که دارد، می تواند بسیاری از کارهایی را که برای ساختن آنها تلاش کرده، و درست در لحظه ای که می‌تواند کارهای بیشتری انجام دهد را خراب خواهد کرد.یکشنبه شب بورک شروع به توییت کردن کرد. بورک در مصاحبه ای که صبح چهارشنبه داشت گفت:« من مجبور شدم زنگ هشدار را بزنم. یک، قبل از اینکه کار من پاک شود ، و دو ، زیرا اگر بتوانم از مردم حمایت کنم ، باید این کار را انجام دهم».

«همسرم اتاق کناریه … اگه بشنوه مجور میشم قطع کنم.» این چنین تماس‌هایی، بارها با سازمان‌های مربوط به امور خانواده در دالاس تگزاس برقرار شده است. این مساله حقیقتی را روشن می‌کند که نشان می‌دهد زنان در طول قرنطینه با آزارگران خود در همان چهاردیواری حبس شده‌اند.برای برخی، کرونا با استرس تعطیلی و از دست رفتن شغل و محدودیت‌ها، موقعیت‌های وخیم قبلی را بدتر از قبل می‌کند. برای برخی هم این شرایط آزار (خانگی) تازه است و می‌توان آن را محصول ترس‌ها و عصبانیت‌ها (مربوط به آزارگران) دانست.

هلیا عسگری:جنبش #من-هم گفتمان عمومی را تحت تأثیر قرار داد و در محیط های کاری نتایج ملموسی به همراه داشت. برخی مدیران برکنار شدند، نامزدها شکست خوردند و بسیاری از چهره های عمومی رسوا شدند. اما این اتفاق یک اتفاق یک شبه نبود و سالها فعالین حقوق زن برای آن تلاش کردند. این مقاله، همراه با روزشمار اتفاقات جنبش من-هم مهمترین رویدادهایی را که باعث تغییر اساسی در دیدگاه فرهنگی راجع به سواستفاده جنسی ، پویایی قدرت و قدرت گفتمان زنان است را بررسی می‌کند.

لیلا می‌گوید آن وقت‌ها ما اصلا نمی‌دانستیم چه اتفاقی افتاده، اصلا معنی نیروهای خودسر را نمی‌دانستیم. اصلا آگاهی سیاسی ما شکل‌ دیگری داشت و من همان جا میان صدای فریادها، میان صداهای‌ به هم کوبیده شدن درها ایستاده‌ام و با لیلا تکرار می‌کنم. ما اصلا معنی نیروهای خودسر را نمی‌دانستیم ما اصلا معنی نیروهای خودسر را نمی‌دانستیم. بله ما معنی خیلی چیزها را نمی‌دانستیم. تمام دانسته‌های ما با فقدان، حرمان، رنج و به خاک افتادن امیدهایمان به دست آمد.

کانون زنان ایرانی- امیر ناطق پور:
آمارها نشان می دهد که در سال های اخیر تعداد آزارهای جنسی زنان رو به افزایش بوده است. نکته جالب این است که افزایش این آمار منحصر به کشورهای جهان سوم نیست و کشورهای متمدن اروپایی را هم در برمیگیرد. به باور بسیاری از کارشناسان این معضلات در جامعه حل نخواهد شد مگر اینکه عرف ها و باورهای جنسیتی ای که در جوامع وجود دارد مورد بازبینی و بررسی مجدد قرار گیرند.

در طول بازی انگار بازی را نمی دیدم. به صدای بوق هایی که قطع نمی شد. به حرکات لیدر مردان و لیدر زنان که تلاش می کرد زنان را با جو استادیوم هماهنگ کند. حواسم به همدلی زنان با هم نیز بود. زنانی که برخلاف تصور من که گزینشی وارد شده‌اند و چهره ومنش دیگری شاید داشته باشند اما از جمله دختران جوانی بودند که محو دیدن بازی بودند و دقایق آخر اشک در چشمانشان حلقه زده بود. از بودن در جایی که از بودن در آن محروم بودند و حالا فرصت کردند تا آن را تجربه کنند.