۹۰۰ بازرگان زن فقط دو نماینده در اتاق ایران دارند
سرمایه – موقعیت اجتماعی نابرابر زنان و مردان در جامعهء ما باعث شده تا زنان کم‌تر در پی حقوق و امتیازات خود باشند. مهوش نیک‌پور نزهتی، مدیرعامل یکی از شرکت‌های بین‌الملل حمل و نقل که ۱۷ سال در این حرفه سابقه دارد، همچنان بر این موضوع تاکید می‌کند و معتقد است که برخوردهای سلیقه‌ای همیشه سر راه پیشرفت زنان بوده است.
دفتر کار این بازرگان زن با اثاثیه‌ای که در آن چیده، بیش‌تر فضای یک خانه را تداعی می‌کند و آنچه بیش از همه توجه را به خود جلب می‌کند البته بعد از نقشه‌های بزرگ راه‌ها که به دیوار نصب شده، گلدان‌های زیاد است که او از ابتدای در ورودی تا پنجرهء پشت میز کارش آن‌ها را چیده است.
او پس از تحصیل در رشتهء مدیریت بازرگانی به ایران بازگشت و با سرمایهء خود این شرکت را تاسیس کرد. نیک‌پور معتقد است که زنان در این حرفه می‌توانند بسیار موفق باشند چرا که این کار به پیگیری‌های زیادی نیاز دارد که تجربه نشان داده که زنان در این زمینه فعال‌تر از مردان عمل کرده‌اند اما او داشتن احساسات زنانه را هم با موفق شدن در این کار بی‌ارتباط نمی‌داند: «وقتی راننده برای حمل بار به خارج از کشور می‌رود با همسرش تماس می‌گیریم تا اگر مشکلی داشت با من در میان بگذارد. همین کار باعث می‌شود که راننده احساس خوبی پیدا کند و با تعهد بیش‌تری کار را انجام دهد که در نهایت نتیجهء مثبتی در کار من خواهد داشت.»
نیک‌پور همچنین معتقد است که این کار به تمرکز بالایی نیاز دارد که زنان‌نشان داده‌اند که به خوبی از عهدهء آن برمی‌آیند: «زنان خانه‌داری را می‌بینید که همزمان تلفن را جواب می‌دهند، در عین حال کودکشان را به بغل گرفته‌اند و به او شیر می‌دهند.» به طور کلی کارهای خانه به گونه‌ای است که تمرکز همزمان به چند کار را می‌طلبد و زن‌ها نشان داده‌اند که از پس این کار به خوبی برمی‌آیند در شغل ما هم تمرکز نقش مهمی بازی می‌کند. تا حالا پیش آمده که صبح به سرکار رفته‌ام و با من تماس گرفته شده مبنی بر این که راننده در مسیر کشور اروپایی دچار تصادف شده است. همچنان که در پی حل مسایل حقوق این موضوع و مسایل عاطفی‌ای که در رابطه با خانوادهء راننده پیش آمده هستم، خبر دیگر می‌رسد مبنی بر این که در میان باری که شرکت مسوولیت حمل آن را از جنوب کشور به عهده گرفته اما راننده و کامیون مربوط به شرکت دیگر است، اجناسی توسط نیروی انتظامی کشف شده است و حل این مشکلات جز با تمرکز همزمان ممکن نیست.» اعتماد به نفس نیز ویژگی دیگری است که او داشتن آن را به زنانی که به این حرفه می‌آیند توصیه می‌کند.
او معتقد است که رفتارهایی که در خانواده با فرد می‌شود تاثیر زیادی در شکل‌گیری اعتماد به نفس او دارد: «پدرم همیشه به برادرانم تذکر می‌داد که مبادا با خواهرانتان بلند صحبت کنید زیرا که این‌ها باید مدیرانی لایق و مادرانی مسوول باشند.» با این حال ریسک کردن هم از ویژگی‌های لاینفک مدیران در این حرفه است و او می‌گوید: «خوب بود اگر دولت به زنانی که در حرفهء پرریسک تجارت وارد می‌شوند، امتیازهایی می‌داد مثلا صندوق ضمانتی در جهت بهبود کار اولین زنان ایجاد می‌کرد تا اگر آن‌ها در کار دچار مصائبی شدند با گرفتن وام بتوانند با خیال راحت به کار خود ادامه دهند.»
نیک‌پور که در دورهء قبلی انتخابات اتاق بازرگانی یکی از دو زن عضو هیات نمایندگان اتاق بازرگانی ایران شد، از تجربه‌هایش چنین می‌گوید: «متاسفانه بر روی جنبه‌های مثبت زنان تاکید نمی‌شود و زنان تقویت نمی‌شوند. در عین حال تصمیمات سلیقه‌ای و گروهی همیشه سر راه زنان بوده و مانع از این شده که زنان به تناسب قابلیت‌هایشان در شغل و موقعیت پیشرفت کنند.»
او می‌گوید: «با این که در ایران در حدود ۹۰۰ زن، کارت بازرگانی دارند اما تنها دو زن در دورهء پنجم انتخابات اتاق بازرگانی توانستند عضو هیات نمایندگان اتاق شوند و تعداد کم زنان نشان می‌دهد که راه برای زنان هنوز باز نشده و همیشه سلیقه‌ای و جناحی تصمیم گرفته شده تا جایی که اگر زنی عضو هیچ جناحی نباشد به سختی می‌تواند ارتقا پیدا کند.»
نیک‌پور از زنانی می‌گوید که طرح‌های خلاقی را در خلوت با او مطرح می‌کردند اما نمی‌توانستند این طرح‌ها را در جمعی که ۳۰۰ نفر مرد و دو نفر زن بود مطرح کنند: «دولت باید زمینهء مشارکت زنان را فراهم کند. چرا که اگر دو مرد در جمع ۳۰۰ زن قرار گیرند هم باشهامت‌ترین مردان در این جمع حرفی برای گفتن نخواهند داشت به همین خاطر لازم است از زنان حمایت شود تا آن‌ها هم مانند مردان با قواعد بازی آشنا شوند. در عین حال که خود زنان نیز باید به دنبال حقوق از دست رفتهء خود باشند.» او که معتقد است اطلاع‌رسانی در مورد وضعیت زنان ایرانی ضعیف است، می‌گوید: «به عنوان سرپرست هیات بانوان بازرگان به همایشی در مصر رفته بودیم. در آن‌جا زنان افغان و عراقی از ما سوال می‌کردند که مگر زنان ایرانی هم به دانشگاه می‌روند که توانسته‌اند در چنین همایشی شرکت کنند.» نیک‌پور اما معتقد است که اگر میزان داوطلبان دختر دانشگاه‌ها به ۶۰ درصد افزایش یافته با این حال مسالهء اشتغال آن‌ها هم باید در نظر گرفته شود و برای بهبود وضعیت اشتغال آن‌ها باید اقدامی صورت گیرد.
این مطلب پیش از این در روزنامه سرمایه منتشر شده است
