۹۰۰ بازرگان زن فقط دو نماينده در اتاق ایران دارند
سرمايه – موقعيت اجتماعي نابرابر زنان و مردان در جامعهء ما باعث شده تا زنان كم‌تر در پي حقوق و امتيازات خود باشند. مهوش نيك‌پور نزهتي، مديرعامل يكي از شركت‌هاي بين‌الملل حمل و نقل كه 17 سال در اين حرفه سابقه دارد، همچنان بر اين موضوع تاكيد مي‌كند و معتقد است كه برخوردهاي سليقه‌اي هميشه سر راه پيشرفت زنان بوده است.
دفتر كار اين بازرگان زن با اثاثيه‌اي كه در آن چيده، بيش‌تر فضاي يك خانه را تداعي مي‌كند و آنچه بيش از همه توجه را به خود جلب مي‌كند البته بعد از نقشه‌هاي بزرگ راه‌ها كه به ديوار نصب شده، گلدان‌هاي زياد است كه او از ابتداي در ورودي تا پنجرهء پشت ميز كارش آن‌ها را چيده است.
او پس از تحصيل در رشتهء مديريت بازرگاني به ايران بازگشت و با سرمايهء خود اين شركت را تاسيس كرد. نيك‌پور معتقد است كه زنان در اين حرفه مي‌توانند بسيار موفق باشند چرا كه اين كار به پيگيري‌هاي زيادي نياز دارد كه تجربه نشان داده كه زنان در اين زمينه فعال‌تر از مردان عمل كرده‌اند اما او داشتن احساسات زنانه را هم با موفق شدن در اين كار بي‌ارتباط نمي‌داند: «وقتي راننده براي حمل بار به خارج از كشور مي‌رود با همسرش تماس مي‌گيريم تا اگر مشكلي داشت با من در ميان بگذارد. همين كار باعث مي‌شود كه راننده احساس خوبي پيدا كند و با تعهد بيش‌تري كار را انجام دهد كه در نهايت نتيجهء مثبتي در كار من خواهد داشت.»
نيك‌پور همچنين معتقد است كه اين كار به تمركز بالايي نياز دارد كه زنان‌نشان داده‌اند كه به خوبي از عهدهء آن برمي‌آيند: «زنان خانه‌داري را مي‌بينيد كه همزمان تلفن را جواب مي‌دهند، در عين حال كودكشان را به بغل گرفته‌اند و به او شير مي‌دهند.» به طور كلي كارهاي خانه به گونه‌اي است كه تمركز همزمان به چند كار را مي‌طلبد و زن‌ها نشان داده‌اند كه از پس اين كار به خوبي برمي‌آيند در شغل ما هم تمركز نقش مهمي بازي مي‌كند. تا حالا پيش آمده كه صبح به سركار رفته‌ام و با من تماس گرفته شده مبني بر اين كه راننده در مسير كشور اروپايي دچار تصادف شده است. همچنان كه در پي حل مسايل حقوق اين موضوع و مسايل عاطفي‌اي كه در رابطه با خانوادهء راننده پيش آمده هستم، خبر ديگر مي‌رسد مبني بر اين كه در ميان باري كه شركت مسووليت حمل آن را از جنوب كشور به عهده گرفته اما راننده و كاميون مربوط به شركت ديگر است، اجناسي توسط نيروي انتظامي كشف شده است و حل اين مشكلات جز با تمركز همزمان ممكن نيست.» اعتماد به نفس نيز ويژگي ديگري است كه او داشتن آن را به زناني كه به اين حرفه مي‌آيند توصيه مي‌كند.
او معتقد است كه رفتارهايي كه در خانواده با فرد مي‌شود تاثير زيادي در شكل‌گيري اعتماد به نفس او دارد: «پدرم هميشه به برادرانم تذكر مي‌داد كه مبادا با خواهرانتان بلند صحبت كنيد زيرا كه اين‌ها بايد مديراني لايق و مادراني مسوول باشند.» با اين حال ريسك كردن هم از ويژگي‌هاي لاينفك مديران در اين حرفه است و او مي‌گويد: «خوب بود اگر دولت به زناني كه در حرفهء پرريسك تجارت وارد مي‌شوند، امتيازهايي مي‌داد مثلا صندوق ضمانتي در جهت بهبود كار اولين زنان ايجاد مي‌كرد تا اگر آن‌ها در كار دچار مصائبي شدند با گرفتن وام بتوانند با خيال راحت به كار خود ادامه دهند.»
نيك‌پور كه در دورهء قبلي انتخابات اتاق بازرگاني يكي از دو زن عضو هيات نمايندگان اتاق بازرگاني ايران شد، از تجربه‌هايش چنين مي‌گويد: «متاسفانه بر روي جنبه‌هاي مثبت زنان تاكيد نمي‌شود و زنان تقويت نمي‌شوند. در عين حال تصميمات سليقه‌اي و گروهي هميشه سر راه زنان بوده و مانع از اين شده كه زنان به تناسب قابليت‌هايشان در شغل و موقعيت پيشرفت كنند.»
او مي‌گويد: «با اين كه در ايران در حدود 900 زن، كارت بازرگاني دارند اما تنها دو زن در دورهء پنجم انتخابات اتاق بازرگاني توانستند عضو هيات نمايندگان اتاق شوند و تعداد كم زنان نشان مي‌دهد كه راه براي زنان هنوز باز نشده و هميشه سليقه‌اي و جناحي تصميم گرفته شده تا جايي كه اگر زني عضو هيچ جناحي نباشد به سختي مي‌تواند ارتقا پيدا كند.»
نيك‌پور از زناني مي‌گويد كه طرح‌هاي خلاقي را در خلوت با او مطرح مي‌كردند اما نمي‌توانستند اين طرح‌ها را در جمعي كه 300 نفر مرد و دو نفر زن بود مطرح كنند: «دولت بايد زمينهء مشاركت زنان را فراهم كند. چرا كه اگر دو مرد در جمع 300 زن قرار گيرند هم باشهامت‌ترين مردان در اين جمع حرفي براي گفتن نخواهند داشت به همين خاطر لازم است از زنان حمايت شود تا آن‌ها هم مانند مردان با قواعد بازي آشنا شوند. در عين حال كه خود زنان نيز بايد به دنبال حقوق از دست رفتهء خود باشند.» او كه معتقد است اطلاع‌رساني در مورد وضعيت زنان ايراني ضعيف است، مي‌گويد: «به عنوان سرپرست هيات بانوان بازرگان به همايشي در مصر رفته بوديم. در آن‌جا زنان افغان و عراقي از ما سوال مي‌كردند كه مگر زنان ايراني هم به دانشگاه مي‌روند كه توانسته‌اند در چنين همايشي شركت كنند.» نيك‌پور اما معتقد است كه اگر ميزان داوطلبان دختر دانشگاه‌ها به 60 درصد افزايش يافته با اين حال مسالهء اشتغال آن‌ها هم بايد در نظر گرفته شود و براي بهبود وضعيت اشتغال آن‌ها بايد اقدامي صورت گيرد.
این مطلب پیش از این در روزنامه سرمایه منتشر شده است
