کمپین یک میلیون امضا

صابره صادقی:از کودکی به ما آموخته بودند که بی محلی، بهترین جواب به آزار خیابانی است اما نمی دانم چرا هربار بی محلی می کردم اوضاع بدتر می شد. نه دفعات آزار کم می شدند و نه حال من بهتر می شد. با خودم فکر کردم حتما یک جای کار ایراد دارد. حتما مادران ما همیشه لزوما “درست ترین راهبرد” را به ما نمی گویند. این شد که این بار خواستم جواب بدهم و جواب دادم. داد زدم. به او گفتم چه احساسی دارم وقتی آنطور لبانش را روی هم می گذارد و آنقدر کریه می گوید “جوووون”

ساناز حمزه علی:زنان خشونت را تحمل می کنند چرا که در فرهنگ پدرسالارانه و تربیت جنسیتی آنها مردان به عنوان فرادستان حق اعمال خشونت را دارند. در مطالعه ای که شهین علیایی زند در اواسط دهه ۸۰ شمسی بر زنان خشونت دیده در ایران انجام داد، نشان داده شد که هیچ یک از این زنان حاضر به طلاق و جدایی و پایان بخشیدن به شرایط دشوار زندگی خود نبودند.

یکی از فعالیت‌هایی را که NGO می‌تواند برای قربانیان اسید پاشی انجام دهد، کمک به مسائل روحی آنها می‌داند: «مسائل روحی – روانی چیزی است که فراموش می‌شود. قربانی فکر می‌کند که فقط باید جراحی ترمیمی کند و باید توجه داشت که این جراحی‌ها برای زیبایی نیست بلکه برای تداوم حیات است. خیلی از روانشناسان و روانپزشکان را می‌شناسم که حاضرند داوطلبانه برای این قربانیان کار کنند و جایی لازم است تا این افراد را دور هم جمع کرد. اگر یک قربانی اسیدپاشی کسی مثل خودش را ببیند، راحت‌تر با موضوع کنار می‌‌آید. بعضی‌ها قوی‌ترند و توانسته‌اند کنار بیایند و بعضی‌ها این‌طور نیستند. اگر این افراد کنار هم قرار بگیرند و تبادل اطلاعات و تجربیات کنند، مصایب‌شان تقسیم می‌شود.»

«شورای‌نگهبان معمولا در اینگونه قوانین می‌رود و به فتاوای فقها نگاه می‌کند درحالی که می‌تواند به فتوایی استناد کند که با شرایط امروز ما سازگارتر است و آن را انتخاب کند، نماینده‌های مجلس هم همین‌طور، مثلا محقق‌اردبیلی فتوایی درباره پوشش زن در هنگام نماز دارد ، قانونگذار یعنی محقق‌اردبیلی را فقیه نمی‌داند؟ یا مثلا شیخ‌طوسی اگر فتوایی دارد که با شرایط روز سازگارتر است، یعنی او را فقیه نمی‌دانند؟»