کمپین یک میلیون امضا

شیما کریمی، فعال زنان یکی از سخنران این جلسه بود. او ضمن اشاره به این موضوع که برخی افکار طالبان در میان مردم افغانستان طرفدار دارد، گفت: «مثلا مرد تاکسیران می‌گفت طالبان بیاید تا این زنان جمع شوند و در خانه بنشینند. یا برخی از همکاران ما با شوخی و خنده در باره بازگشت طالبان صحبت می‌کنند و به ما می گویند که طالبان بیایند شما چه کار می‌کنید! می‌نشینید گوشه خانه و آشپزی می‌کنید. متاسفانه برخی از زنان هم با افکار طالبان همراه هستند. همان زنانی که ما نتوانستیم در این سال‌ها فکر آنها را تغییر دهیم.»

زهرا تیزرو:در لایحه حمایت از زنان اشاره مشخصی به محافظت از زندگی زنان و دختران در معرض خطر قتل‌های ناموسی نیست، چه نوع راهکار‌هایی پیش‌بینی یا ارائه شده که امنیت این افراد را تضمین کند؟ وقتی که پدر صاحب فرزند محسوب شده و حق کشتن فرزند خود را دارد و حتی در صورت انجام چنین جنایتی به مجازاتی که در خور این عمل باشد نمی‌رسد چگونه می‌توان از جلوگیری و صیانت حرف زد؟ ما فقط می‌بینیم که لایحه به کمک کردن به مجازات قاتل پرداخته، چنانچه در مبحث سوم مربوط به وزارت دادگستری ماده سیزده بند دو اشاره‌ای می‌کند به پرداخت تفاضل دیه (در صورت به قتل رسیدن زن توسط مرد) به اولیای دم زن مقتول جهت انجام قصاص به تشخیص قاضی اجرای احکام، و در صورتی که پرونده دارای ابعاد و آثار اجتماعی و امنیتی خاص باشد.

در غالب دعاوی خانوادگی هیچ شاهدی بر این دعاوی وجود ندارد و همین خلاء قانونی و دادرسی پیچیده باعث تضییع حقوق زنان و افزایش خشونت در کشور می‌شود. به هر روی اثبات تجاوز و تعرض و به صورت کلی خشونت روا داشته‌شده به زنان بسیار مشکل است. ما در مطالعه نظام حقوقی برخی کشورها شاهد بودیم که در بعضی کشورها حتی شکایت‌های شفاهی یا حتی اعلام همسایه یا پزشک در مورد خشونت قرار گرفتن یک زن به سرعت به حضور پلیس در محل می‌انجامد .

«دلسوزی و ترحم نداشته باشیم. ترحم احساس ضعف و بی‌مصرف بودن به طرف می‌دهد. به شرایط قربانی توجه کنیم. گاهی حتی کمک‌های بی‌مورد هم به آدم احساس ضعف می‌دهد. بنابراین با اجازه و سؤال از قربانی کمکش کنیم. مثلاً بپرسیم می‌توانم کمکت کنم؟
نگاه‌های خودمان را کنترل کنیم؛ نگاه‌هایی پر از ترحم، تعجب، کنجکاوی و دلسوزی، نوعی ورود به حریم خصوصی ماست که رنجش و آزردگی می‌دهد و اعتماد به نفس قربانی را پایین می‌آورد.

مینا کشاورز:فیلم من روایت شخصی است اما من به عنوان زنی که در جامعه ایران به دنیا آمده، بزرگ شده، درس خوانده، ازدواج کرده و جدا شدم، تجربیات مختلفی از سر گذرانده‌ام و همیشه وقتی دیده‌ام که زن‌های بسیاری در اطراف من در موقعیتی هستند که وقتی مورد خشونت واقع می شوند، هیچ حمایتی چه از نظر قانونی و چه فرهنگی و اجتماعی ندارند، تحت تاثیر قرار گرفته‌ام. یعنی نهادهای حمایتی کمی برای آنها وجود دارد. من به صورت خاص روی خشونت خانگی کار کردم، چون به نظرم مهم است که درباره آن صحبت شود. فیلم طی یک پروسه چند ساله ساخته شد و در نهایت به نتیجه رسید.

ساعت ده شب یکی از دوستان وکیل تماس گرفت و ماجرای یکی از موکلینش را شرح داد که در آن ساعت شب نیاز به کمک داشت. زنی که خودش را از دست کتک‌های شوهرش نجات داده و اکنون در خیابان‌ها سرگردان‌ است. اقوام زن ساکن تهران نیستند و دوست و آشنایی در شهر برای مراجعه ندارد. از من خواست که برای او در خانه‌های امن مکانی پیدا کنم. با تمامی تلفن‌ها و رابطین تماس گرفتم. مدام حواله می‌شدم به فردا صبح یا اصلاً تلفن جوابگو نبود. بالاخره دوستی قبول کرد که زن را چند روز مهمان خود کند تا سر فرصت برای اسکانش اقدام کنیم.

جنبش زنان پس از چندین دهه کوشش مستمر، در پیگیری مطالبات زنان – علی‌رغم همه موانع و مشکلاتی که با آنها پنجه نرم می کند – توفیق نسبی کسب کرده و «قدرت نرم زنانه» خود را بر «قشرهای سخت قدرت» تحمیل کرده است.
اکنون دیگر می توان جنبش زنان ایران را در ساختار اجتماعی ایران، قوی ترین «قدرت نرم» موجود قلمداد کرد.

رانی گفت: می‌بینی ما شبیه فاحشه‌های معمولی نیستیم، ما مقداری کرامت و ارزش داریم. بالاخره به خانه‌اش رسیدیم. ما مشتری‌هایمان را از کنار خیابان انتخاب نمی‌کنیم. ما پشت بوته‌ها و یا هرچیز دیگری پنهان نمی‌شویم. با مشتری‌هایمان صحبت می‌کنیم و برایشان زمان صرف می‌کنیم. همیشه آبرومندانه لباس می‌پوشیم، همیشه ساری‌های خوب می‌پوشیم، هرگز مانند زنان بمبئی تی شرت و یا دامن کوتاه نمی‌پوشیم.

بچه هایم هر روز از من می پرسند، پدر من کیست؟ آنها مادری با این  شغل را نمی خواهند. رانی گفت: یک بار خواستم برای پسرم در بانک حسابی باز کنم، وقتی خواستیم فر را پر کنیم، مدیر پرسید نام پدر؟  بعد از آن پسرم عصبانی شد و گفت نباید مرابه این شکل به دنیا می آوردی. ما از اینکه مجبوریم چنین شغلی داشته باشیم، متاسف هستیم، اما چاره ای نداریم.