حقوق برابر

”تاریخ طرف ماست”، گلسوم کاو نزدیکتر شد و بی مقدمه سخن را آغاز کرد. او حرفهای زیادی برای گفتن دارد: کاو یکی از بنیان گذاران گروه «زن کشی را خاتمه خواهیم داد» در ترکیه است و از زمانی که فضای سیاسی ملتهب شده، در زمره یکی از فمینیستهای طراز اول قرار گرفته است.با وجود اعتراضات، ترکیه از کنوانسیون استانبول، معاهده ای بین المللی، به منظور منع خشونت علیه زنان و ترویح برابری خارج شد. رئیس جمهور ترکیه، رجب طیب اردوغان، همواره علیه فمینیست ها عمل کرده است با این بهانه که فمینیست ها موافق سقط جنین و حتی عمل سزارین هستند، ”مخالف مادر بودن” هستند و حتی باور دارد که برابری جنسیتی ”خلاف طبیعت” است.

مهسا جزینی :این نوشته بیشتر شبیه یک هشدار است، یک تلنگر. بر مبنای چیزهایی که دیده ام، شنیده ام و خوانده ام. پس آن را به حساب یک جزوه آموزشی بدون نقص نگذارید که چنین ادعایی هم ندارد اما می تواند سنگ بنایی شود برای تبیین چنین ایده ای، توسط هر فرد یا جمع علاقه مند به مساله ای به نام «آزار».فیلم «رگ خواب» را خاطرتان هست؟ چرا لیلا حاتمی امکان بیرون آمدن از آن وضعیت را نداشت؟ چرا متوجه سواستفاده نبود.چرا به امید تغییر در وضعیت به ماندن ادامه می‌داد وامکان خروج از آن رابطه مبتنی بر آزار از او سلب شده بود.

زهرا مروج:برخی از قربانیان خشونت به دلیل ترس ازجدی تر شدن تهدیدها و خشونت علیه آنها و عزیزانشان، در رابطه باقی می‌مانند. ما می دانیم که زنان به ویژه در شرایط نابسامان در برابر خشونت آسیب پذیر هستند. برخی از مردان تهدید می‌کنند که در صورت ترک شدن، به خشونت جدی‌تری نیز می‌پردازند. در اینجا تهدید به خودکشی و تهدید به ندیدن کودکان نیز می‌تواند بخشی از خشونت روانی باشد که زن در آن زندگی می‌کند.

تا زمانی که مردان از برتری قدرت ظاهری و حقوقشان احساس رضایتمندی داشته باشند و در خانواده خود میان فرزندان دختر و پسر تفاوت قائل شوند و مانع بهره مندی همسر خود از حقوق طبیعی‌اش بشوندنه تنها رهایی برای زنان و دیگر اعضای مورد تبعیض واقع شده به دست نمی‌آید و محرومیت از حقوقشان ادامه میابد بلکه تلاش در راستای دستیابی به رشد، پیشرفت، توسعه، صلح، ثبات و آزادی در حوزه‌ها و جنبه‌های مختلف جامعه به ثمر نخواهد نشست و یا نتیجه‌ای مطلوب نخواهد داشت.

آثار فلاسفه را از نخستین سده‌هایی که پیدایش یافته تا سده بیست بخوانید و به بینید چگونه آکنده از نابرابری میان زن و مرد است از افلاتون و ارسطو که از همه پرآوازه‌ترند تا نیچه.افلاطون همه نمادهای زنانه را به سخره گرفته و دون می‌خواندولی نمادهای مردانه را می‌ستاید.در اروپای متمدن امروز ببینید از سده‌های دور تاسده بیست و یک برزنان چه گذشته وچگونه با انگ جادوگری زنده زنده در آتش سوزانیده شده‌اند.

هلیا عسگری:راستش هرچقدر هم با واژگان بازی کنم عمق خشونت و نفرت‌پراکنی و غم ناشی از جنگ را نمی‌توانم بیان کنم و در نهایت هم کاری از دست من ساخته نیست. من فقط می‌توانم خشم خودم را از جنگ به رویایی دست نیافتنی تبدیل کنم. رویایی که مطمینا هیچوقت به واقعیت تبدیل نمی‌شود. رویایی که خیلی‌ها در ذهن خود داشته اند و بارها آن را با صدای بلند فریاد زدند و بارها از آن نوشته‌اند. من هم فقط می‌توانم بنویسم. حتی شده به سبک داستان‌های پندآموز در کتب قدیمی این مانیفست را می‌نویسم؛ کاش قدرتی وجود نداشت تا طمع آن انسان‌ها را به جان هم اندازد. کاش قدرتمندان انسان‌ها را قربانی طمع خود نمی‌کردند. کاش از انسان‌ها ماشین‌های نفرت و خشم نمی‌ساختند که فقط بتواند مرگ را به هم‌نوع خود هدیه دهد.

در ساعات گذشته، پس از آنکه تقی رحمانی فعال ملی-مذهبی و همسر نرگس محمدی در توییتر خود خبر داد که ‏نرگس محمدی به بیمارستان منتقل شده و مشکل تنفسی علت این انتقال بوده است، شماری از فعالان در توییتر و دیگر شبکه‌های اجتماعی نسبت به وضعیت این زندانی سیاسی و سایر زندانیان زن در زندان قرچک ورامین ابراز نگرانی کردند.

آزاده صادقی:«مونا حیدری»؛ این اسم چند روز است مدام جلو چشمم رژه می رود. خواب و خوراک و امانم را بریده! پریشانم کرده! هرچند که مونا حیدری اولین و آخرین قربانی خشونت خانگی نیست اما قصه زندگی اش مرا به یاد «آنام»، انداخت.آنام می گفت از زمانی که به انگلیس آمده و زندگی مشترکش را آغاز کرده، حتی یک روز خوش ندیده است. بدون اجازه همسرش یا مادر همسرش اجازه خروج از خانه را نداشت. با اینکه عاشق کارش بود اما خانواده همسرش به او اجازه کار کردن نمی دادند، می گفت مادر شوهرش زندانبان اوست و گفته: مادر شوهرم به من سخت گرفته ولی باعث شده من زن زندگی بشم! توام مثل من!

قریب بیست سال، خانه‌های امن زنان، پناهگاهی بود برای صدها دختر و زن افغانستانی که تلاش می‌کردند از آزار خانگی، خشونت جنسی و ازدواج اجباری بگریزند.حالا که طالبان در افغانستان قدرت را به دست گرفته‌اند، ده‌ها خانه‌ی امن در افغانستان بسته شده که به مثابه قطع شدن یک مسیر فرار حیاتی برای قربانیان آزار خانگی است.دولت جدید افغانستان که طالبان آن را در دست دارند هنوز سیاست‌های خود را در قبال خانه‌های امن زنان مشخص نکرده اما از آن جا که قبل‌ترها طالبان به پناهگاه‌های زنان عنوان “فاحشه‌خانه” اطلاق کرده بود، فعالان اجتماعی از این ترس دارند که این گروه اسلامی نظامی، خانه‌های امن را تعطیل کند.