حقوق برابر

زهرا تیزرو:در لایحه حمایت از زنان اشاره مشخصی به محافظت از زندگی زنان و دختران در معرض خطر قتل‌های ناموسی نیست، چه نوع راهکار‌هایی پیش‌بینی یا ارائه شده که امنیت این افراد را تضمین کند؟ وقتی که پدر صاحب فرزند محسوب شده و حق کشتن فرزند خود را دارد و حتی در صورت انجام چنین جنایتی به مجازاتی که در خور این عمل باشد نمی‌رسد چگونه می‌توان از جلوگیری و صیانت حرف زد؟ ما فقط می‌بینیم که لایحه به کمک کردن به مجازات قاتل پرداخته، چنانچه در مبحث سوم مربوط به وزارت دادگستری ماده سیزده بند دو اشاره‌ای می‌کند به پرداخت تفاضل دیه (در صورت به قتل رسیدن زن توسط مرد) به اولیای دم زن مقتول جهت انجام قصاص به تشخیص قاضی اجرای احکام، و در صورتی که پرونده دارای ابعاد و آثار اجتماعی و امنیتی خاص باشد.

فعالان حقوق زنان همزمان با تصمیم کمیسیون قضایی و حقوقی مجلس شورای اسلامی در خصوص اصلاح قانون مهریه، بیانیه ای تهیه کرده اند که در آن بر رعایت حق زنان و اتخاذ راهکارهای عادلانه برای حل مسئله مهریه تأکید شده است.در این بیانیه فعالان زنان ضمن درخواست تنصیف دارایی کسب شده زوجین و برخوردار شدن زن از حق طلاق گفته اند مسئله مهریه و تبعات کنونی آن برآمده از شرایط قانونی و اقتصادی جامعه ماست. اگر قانون برای زنان حقوق برابر در ازدواج درنظر می گرفت مهریه اهرمی برای خروج زنان از بن بست های قانونی نبود.

مارگارت آتوود:به عقیده‌ی من برای اینکه حق داشتن حقوق انسانی و شهروندی را برای زنان قائل بشویم باید اساساً این حقوق انسانی و شهروندی وجود داشته باشند، همین و بس، از جمله حق برقراری برابری بنیادی که مثلا برای اینکه زنان حق رای داشته باشند باید این یک رای وجود داشته باشد. آیا فمینیست خوب اعتقاد دارد که فقط زنان باید چنین حقوقی داشته باشند؟مسلماً نه. در این صورت این قضیه شبیه شیر یا خط کردن درمورد داستان قدیمی روابط عاشقانه می‌شد که در آن‌ها فقط مردها صاحب حق بودند.

سپیده جدیری:یکی از نقص هایی که جنبش «من هم» به دلیل ماهیتش از آن رنج می‌برد، محدود ماندن افشاگری‌ها به چند فرد آزارگر یا متهم به آزارگری است. دامن زدن به این‌ تصور که افشاگری درباره‌ی چند آزارگر، محیط‌های کاری و جامعه را برای هزاران هزار آزارگر دیگر ناامن خواهد کرد، صرفا در حکم توجیهی برای قصوری است که فعالان این جنبش در راستای تحقق بخشیدن به یک خواسته‌ی جمعی مرتکب شده‌اند: امن کردن این فضاها برای تمام زنان. چیزی که اگر در بهترین حالت فرض را بر این بگذاریم که هدف این جنبش ‌بوده باشد نیز، با این نوع کنشگری بسیار دور از دسترس می‌نماید.

در غالب دعاوی خانوادگی هیچ شاهدی بر این دعاوی وجود ندارد و همین خلاء قانونی و دادرسی پیچیده باعث تضییع حقوق زنان و افزایش خشونت در کشور می‌شود. به هر روی اثبات تجاوز و تعرض و به صورت کلی خشونت روا داشته‌شده به زنان بسیار مشکل است. ما در مطالعه نظام حقوقی برخی کشورها شاهد بودیم که در بعضی کشورها حتی شکایت‌های شفاهی یا حتی اعلام همسایه یا پزشک در مورد خشونت قرار گرفتن یک زن به سرعت به حضور پلیس در محل می‌انجامد .

مرجان ناهید: یک بار که بیرون می‌رفتم پسر همسایه به سمت ریکشا (وسیله نقلیه شبیه سه چرخه) آمد و توی صورتم زد که چرا بیرون آمدی؟ تصور می‌کرد کسی که در ریکشا بود دوست من است. شکایت بالا رفت و نهادهای حقوق زنان در جریان قرار گرفتند. البته به نتیجه نرسید. تماس می‌گرفتند و می‌گفتند اشتباه کرده اما مساله ناموسی بوده است.می خواهم بگویم حتی پسر همسایه هم خودش را پدر و یا همسر ما می‌داند. زندگی در افغانستان بسیار چالش‌برانگیز است.

مینا کشاورز:فیلم من روایت شخصی است اما من به عنوان زنی که در جامعه ایران به دنیا آمده، بزرگ شده، درس خوانده، ازدواج کرده و جدا شدم، تجربیات مختلفی از سر گذرانده‌ام و همیشه وقتی دیده‌ام که زن‌های بسیاری در اطراف من در موقعیتی هستند که وقتی مورد خشونت واقع می شوند، هیچ حمایتی چه از نظر قانونی و چه فرهنگی و اجتماعی ندارند، تحت تاثیر قرار گرفته‌ام. یعنی نهادهای حمایتی کمی برای آنها وجود دارد. من به صورت خاص روی خشونت خانگی کار کردم، چون به نظرم مهم است که درباره آن صحبت شود. فیلم طی یک پروسه چند ساله ساخته شد و در نهایت به نتیجه رسید.

مینو مرتاضی لنگرودی:می توان گفت اساسی ترین روش(این) کارزار ها بر انگیختن احساسات عامه است. هم از این روست هرچه قربانیان و آزارگران بلند اوازه تر و شناخته شده تر باشند هیاهو و هیجان بیشتری در جامعه بر می انگیزند. تحریک احساسات همچون تیغ دولبه عمل می کند .این تیغ همان اندازه که می تواند تعداد زیادی از مردم را با قربانی همنوا کند و همزمان می تواند به عنوان سلاحی جهت انتقام گیری های شخصی و ترور شخصیت رقیب مورد استفاده قرار گیرد. در این قبیل موارد کارزار می تواند به ضد خود بدل شود. از همین روست که به نظر می رسد محفوظ نگاهداشتن نام قربانی و فرد متعرض تا روشن شدن صحت اتهام ضروری است.

«همسرم اتاق کناریه … اگه بشنوه مجور میشم قطع کنم.» این چنین تماس‌هایی، بارها با سازمان‌های مربوط به امور خانواده در دالاس تگزاس برقرار شده است. این مساله حقیقتی را روشن می‌کند که نشان می‌دهد زنان در طول قرنطینه با آزارگران خود در همان چهاردیواری حبس شده‌اند.برای برخی، کرونا با استرس تعطیلی و از دست رفتن شغل و محدودیت‌ها، موقعیت‌های وخیم قبلی را بدتر از قبل می‌کند. برای برخی هم این شرایط آزار (خانگی) تازه است و می‌توان آن را محصول ترس‌ها و عصبانیت‌ها (مربوط به آزارگران) دانست.

نوشین کشاورزنیا می‌گوید: «کسانی که با هر اتفاقی، موبایل‌شان را بیرون می‌آورند و فیلم می‌گیرند در واقع دارند هزینۀ مبارزۀ را برای شخصی که تصمیم گرفته نسبت به شرایط نابرابر و تبعیض‌های موجود اعتراض کند، بالا می‌برند. مجازات حضور بدون حجاب در جامعه، جریمۀ نقدی و دو ماه حبس، که این هم مورد اعتراض ماست، اما در پرونده‌های اخیر دیدیم که اتهامات دیگری به این اشخاص وارد شد و به حبس‌هایی بیشتر از این میزان محکوم شدند.»