حقوق برابر

زهرا مروج:برخی از قربانیان خشونت به دلیل ترس ازجدی تر شدن تهدیدها و خشونت علیه آنها و عزیزانشان، در رابطه باقی می‌مانند. ما می دانیم که زنان به ویژه در شرایط نابسامان در برابر خشونت آسیب پذیر هستند. برخی از مردان تهدید می‌کنند که در صورت ترک شدن، به خشونت جدی‌تری نیز می‌پردازند. در اینجا تهدید به خودکشی و تهدید به ندیدن کودکان نیز می‌تواند بخشی از خشونت روانی باشد که زن در آن زندگی می‌کند.

تا زمانی که مردان از برتری قدرت ظاهری و حقوقشان احساس رضایتمندی داشته باشند و در خانواده خود میان فرزندان دختر و پسر تفاوت قائل شوند و مانع بهره مندی همسر خود از حقوق طبیعی‌اش بشوندنه تنها رهایی برای زنان و دیگر اعضای مورد تبعیض واقع شده به دست نمی‌آید و محرومیت از حقوقشان ادامه میابد بلکه تلاش در راستای دستیابی به رشد، پیشرفت، توسعه، صلح، ثبات و آزادی در حوزه‌ها و جنبه‌های مختلف جامعه به ثمر نخواهد نشست و یا نتیجه‌ای مطلوب نخواهد داشت.

آثار فلاسفه را از نخستین سده‌هایی که پیدایش یافته تا سده بیست بخوانید و به بینید چگونه آکنده از نابرابری میان زن و مرد است از افلاتون و ارسطو که از همه پرآوازه‌ترند تا نیچه.افلاطون همه نمادهای زنانه را به سخره گرفته و دون می‌خواندولی نمادهای مردانه را می‌ستاید.در اروپای متمدن امروز ببینید از سده‌های دور تاسده بیست و یک برزنان چه گذشته وچگونه با انگ جادوگری زنده زنده در آتش سوزانیده شده‌اند.

هلیا عسگری:راستش هرچقدر هم با واژگان بازی کنم عمق خشونت و نفرت‌پراکنی و غم ناشی از جنگ را نمی‌توانم بیان کنم و در نهایت هم کاری از دست من ساخته نیست. من فقط می‌توانم خشم خودم را از جنگ به رویایی دست نیافتنی تبدیل کنم. رویایی که مطمینا هیچوقت به واقعیت تبدیل نمی‌شود. رویایی که خیلی‌ها در ذهن خود داشته اند و بارها آن را با صدای بلند فریاد زدند و بارها از آن نوشته‌اند. من هم فقط می‌توانم بنویسم. حتی شده به سبک داستان‌های پندآموز در کتب قدیمی این مانیفست را می‌نویسم؛ کاش قدرتی وجود نداشت تا طمع آن انسان‌ها را به جان هم اندازد. کاش قدرتمندان انسان‌ها را قربانی طمع خود نمی‌کردند. کاش از انسان‌ها ماشین‌های نفرت و خشم نمی‌ساختند که فقط بتواند مرگ را به هم‌نوع خود هدیه دهد.

در ساعات گذشته، پس از آنکه تقی رحمانی فعال ملی-مذهبی و همسر نرگس محمدی در توییتر خود خبر داد که ‏نرگس محمدی به بیمارستان منتقل شده و مشکل تنفسی علت این انتقال بوده است، شماری از فعالان در توییتر و دیگر شبکه‌های اجتماعی نسبت به وضعیت این زندانی سیاسی و سایر زندانیان زن در زندان قرچک ورامین ابراز نگرانی کردند.

آزاده صادقی:«مونا حیدری»؛ این اسم چند روز است مدام جلو چشمم رژه می رود. خواب و خوراک و امانم را بریده! پریشانم کرده! هرچند که مونا حیدری اولین و آخرین قربانی خشونت خانگی نیست اما قصه زندگی اش مرا به یاد «آنام»، انداخت.آنام می گفت از زمانی که به انگلیس آمده و زندگی مشترکش را آغاز کرده، حتی یک روز خوش ندیده است. بدون اجازه همسرش یا مادر همسرش اجازه خروج از خانه را نداشت. با اینکه عاشق کارش بود اما خانواده همسرش به او اجازه کار کردن نمی دادند، می گفت مادر شوهرش زندانبان اوست و گفته: مادر شوهرم به من سخت گرفته ولی باعث شده من زن زندگی بشم! توام مثل من!

قریب بیست سال، خانه‌های امن زنان، پناهگاهی بود برای صدها دختر و زن افغانستانی که تلاش می‌کردند از آزار خانگی، خشونت جنسی و ازدواج اجباری بگریزند.حالا که طالبان در افغانستان قدرت را به دست گرفته‌اند، ده‌ها خانه‌ی امن در افغانستان بسته شده که به مثابه قطع شدن یک مسیر فرار حیاتی برای قربانیان آزار خانگی است.دولت جدید افغانستان که طالبان آن را در دست دارند هنوز سیاست‌های خود را در قبال خانه‌های امن زنان مشخص نکرده اما از آن جا که قبل‌ترها طالبان به پناهگاه‌های زنان عنوان “فاحشه‌خانه” اطلاق کرده بود، فعالان اجتماعی از این ترس دارند که این گروه اسلامی نظامی، خانه‌های امن را تعطیل کند.

گرچه هم مردان و هم زنان ممکن است قربانی خشونت بشوند، خشونت علیه زنان، که اغلب هم توسط مردان اعمال می‌شود، مقوله‌ای خاص از خشونت است که بستگی شدیدی به عدم توازن تاریخی و کنونی قدرت میان مردان و زنان، دختران و پسران دارد. خشونت علیه زنان یکی از حیاتی‌ترین عناصری است که به ابقای عدم توازن قدرت و سلطه مردان بر زنان در سراسر جهان یاری می‌رساند. همه ما تا حدی در فرهنگی که خشونت علیه زنان را حمایت و تشویق می‌کند مشارکت داریم، چه در بخشهای کمرنگ‌تر(مانند زمانی که به دوستمان می‌گوییم “مرد باش” و با کارهای سخت مواجه شو) و چه در بخشهای پررنگ‌تر و حیاتی‌تر( مثل کتک زدن و تجاوز به زنان و دختران). در ادامه بعضی کارهای کوچک و بزرگی را که ما می‌توانیم به طور روزمره برای پایان دادن، یا حداقل به تاخیر انداختن خشونت علیه زنان انجام دهیم آورده شده است.

آزاده صادقی:وقتی سیل به چند شهر شمالی ایران هجوم آورد، و باعث آوارگی چند هزار نفر شد، زنان آسیب دیده با کمبود لباس زیر و نوار بهداشتی مواجه شدند. اما این نیاز در اولویت کمک رسانی به ویژه از سمت ارگان‌های دولتی نبود. تا اینکه چند فعال حقوق زن و روزنامه نگار با استفاده از شبکه‌های اجتماعی خود درباره این نیاز نوشتند و این باعث شد که توجه مردم به این موضوع جلب شود و تا حدی این نیاز برآورده شود. یکی از دلایل بسیار مهمی که باعث نادیده گرفتن این نیاز شد، بحث حساسیت‌های جنسیتی و شرم اجتماعی‌ای است که درباره نوار بهداشتی و دوره قاعدگی وجود دارد.