کتاب

منال بالاخره تصمیم خود را عملی کرد و در یک روز مشخص با حجاب کامل پشت فرمان نشست و دوستش از رانندگی وی فیلم گرفت، این فیلم در یوتیوب بارها و بارها به اشتراک گذاشته شد وبازتاب های بسیار متفاوتی در برداشت از تشویق تا توهین و فحاشی. در یکی از این رانندگی ها که در ماشین برادرش و کنار او رانندگی می کرد توسط مامورین امربه معروف و نهی از منکر(متاوا) دستگیر شد و بدون تفهیم اتهام هفته ها زندانی شد

از همان اتوبوس آزار و اذیت نیروهای داعش آغاز شد و وقتی اعتراض کردیم با فحش و کتک به ما فهماندند که به خاطر همین موضوع اینجا هستیم. زمانی که به مرکز موصل رسیدیم آنچه از نیروهای داعش بدتر و آزار دهنده تر بود، بی تفاوتی مردم موصل به وضع وحشتناک ما بود. قطعا وضعیت ما به اندازه ی کافی غیرعادی بود که نظر هر بیننده ای را به خود جلب کند ولی آنها تصمیم گرفته بودند که بی تفاوت باشند!

خوشا به حال نویسنده‌ای که کتابش را در زندان می خوانند، زیرا زندانیان بهتر از هر کسی قدر آزادیی را که یک نویسنده مردمی برای آن می کوشد، در می یابند.
کتاب و زندان: وه! چه ترکیب مقدسی! چه تعبیر نازنینی! این دو که باهم باشند، همه دیوارهای ستم باهم فرو خواهند ریخت؛ از دیوار برلین هم اثری نخواهد ماند!

در همان ابتدای کتاب و در گفت‌وگو با «صدیقه مسعود»- همسر مسعود- مشخص می‌شود نویسنده از یک نکته چندان راضی نیست: «نمی‌خواستم فضای کتاب این‌قدر مردانه باشد». همین نکته سبب می‌شود به عنوان خواننده بخواهم درباره این وجه زندگی فرمانده بدانم. روزنامه‌نگاربودن نویسنده به او کمک کرده تا بتواند حفره‌ای را که با توجه به دغدغه‌اش با آن روبه‌رو بوده است به گونه‌ای پر کند.

مهدیه کسائی زاده:زمانی وقتی کسی درباره زنانه بودن یک نگاه یا یک زبان حرف می­زد، از سخن او نوعی تحقیر و کوچک­ بینی بر می ­آمد که اولین معنای مستتر در زنانگی بود. اما امروزه این توصیف، حاکی از وجود لطافت و زیبایی و ظرافت است و به ظاهر، بقایای فهم گذشته نسبت به این ویژگی را در سیطره کنونی خود، کم­رنگ می­ کند. به بیان دیگر، در دوران ما نسبت زنانه دادن به الگوها و رفتارها، تا اندازه ­ای از تحقیر به تجلیل رسیده است؛ هر چند که آن تجلیل، همچنان سایه­ای از تحقیر را با خود حمل می­ کند.

محمد مطلق:من برای شناسایی اسکلت و استخوانبندی و سنجش استحکام ساختار روایت، لااقل نیمی از اصول را کنار می‌گذارم. از این زاویه به اعتقاد من هر دو اثر دارای ارزش‌هایی است که به خواندنشان می‌ارزد؛ از جمله بافت و موسیقی نثر که درنهایت همچون خمیرمایه‌ای برای نمایش نوعی زبان زنانه به کار گرفته می‌شود که این به خودی خود ارزشمند است. ما این زبان زنانه را حتی با حذف نام نویسنده نیز می‌توانیم تشخیص دهیم.

ذهنیت مردسالاری چنان در تار و پود تفکر، سنت و کهن الگوی جامعهٔ مردسالار تنیده که حتی زنان مدعی برابری را فریفته است و گذار از این شرایط، بازنگری‌ای به درون- از سوی خود زنان- را می‌طلبد. هشدار دیگر نگارنده خودبرتربینی زنان است که زنگ خطری به مراتب بزرگ برای جنبش فمینیسم است و آن را به بیراهه برده‌است.

«روزهای روز»، اولین اثر داستانی مهدیه کسایی زاده است که از دغدغه های او در موضوع «معنای زندگی» و از توجه به روند «پوچی» در جامعه و به خصوص در میان جوانان بر می خیزد. این کتاب بنا ندارد که پرسش از معنا را پاسخ دهد؛ اما نمایشگر یک زندگی معنادار است و با این که با رویکردی انتقادی، برخی مواضع فرهنگی را نشانه می گیرد، در سراسر خود، آرام بخش است و راه ها و فرصت هایی برای تأمل را به دست می دهد.

روزسارا، نوشته مهدیه کسایی زاده، داستانی درباره زنی فرهیخته جوان است که از کودکی، بار سنگین منازعات عقیدتی و محرومیت از برخی عواطف طبیعی را به دوش کشیده است. او در دوران شکوفایی زندگی که به تدریس اشتغال دارد، با برخوردی ناروا رو به رو می‌شود که آن هم باورمندانه و عقیده محور است. از این رو، در پی آن بر می‌آید که بداند حقیقت ایمان چیست.
سارا، هر چند که از احساسات لطیف شاعرانه برخوردار است و با آن که در اثر نوعی خشونت در زندگی زناشویی، آسیبی ناپیدا را حمل می‌کند، در برابر چالش‌های فکری این جستجو، ضعف و کاستی نشان نمی‌دهد و خود را به دست تفکرات غالب نمی‌سپارد.

نوشین احمدی خراسانی: طی نزدیک به بیست سال فعالیت در جنبش زنان کشورم با پوست و گوشت لمس کرده‌ام که جنبش‌های اجتماعی سرزمینم به خصوص جنبش زنان از کمبود تاریخ مکتوب و نبود روایت‌های متنوع تاریخی، رنج می‌برند. از گذشته‌ها و تاریخ مبارزات و تلاش‌های دسته جمعی زنان ایران البته مکتوبات گرانبهایی به جای مانده ولی نه آن اندازه که بتواند امروزمان را غنی سازد.