کتاب

در همان ابتدای کتاب و در گفت‌وگو با «صدیقه مسعود»- همسر مسعود- مشخص می‌شود نویسنده از یک نکته چندان راضی نیست: «نمی‌خواستم فضای کتاب این‌قدر مردانه باشد». همین نکته سبب می‌شود به عنوان خواننده بخواهم درباره این وجه زندگی فرمانده بدانم. روزنامه‌نگاربودن نویسنده به او کمک کرده تا بتواند حفره‌ای را که با توجه به دغدغه‌اش با آن روبه‌رو بوده است به گونه‌ای پر کند.

مهدیه کسائی زاده:زمانی وقتی کسی درباره زنانه بودن یک نگاه یا یک زبان حرف می­زد، از سخن او نوعی تحقیر و کوچک­ بینی بر می ­آمد که اولین معنای مستتر در زنانگی بود. اما امروزه این توصیف، حاکی از وجود لطافت و زیبایی و ظرافت است و به ظاهر، بقایای فهم گذشته نسبت به این ویژگی را در سیطره کنونی خود، کم­رنگ می­ کند. به بیان دیگر، در دوران ما نسبت زنانه دادن به الگوها و رفتارها، تا اندازه ­ای از تحقیر به تجلیل رسیده است؛ هر چند که آن تجلیل، همچنان سایه­ای از تحقیر را با خود حمل می­ کند.

محمد مطلق:من برای شناسایی اسکلت و استخوانبندی و سنجش استحکام ساختار روایت، لااقل نیمی از اصول را کنار می‌گذارم. از این زاویه به اعتقاد من هر دو اثر دارای ارزش‌هایی است که به خواندنشان می‌ارزد؛ از جمله بافت و موسیقی نثر که درنهایت همچون خمیرمایه‌ای برای نمایش نوعی زبان زنانه به کار گرفته می‌شود که این به خودی خود ارزشمند است. ما این زبان زنانه را حتی با حذف نام نویسنده نیز می‌توانیم تشخیص دهیم.

ذهنیت مردسالاری چنان در تار و پود تفکر، سنت و کهن الگوی جامعهٔ مردسالار تنیده که حتی زنان مدعی برابری را فریفته است و گذار از این شرایط، بازنگری‌ای به درون- از سوی خود زنان- را می‌طلبد. هشدار دیگر نگارنده خودبرتربینی زنان است که زنگ خطری به مراتب بزرگ برای جنبش فمینیسم است و آن را به بیراهه برده‌است.

«روزهای روز»، اولین اثر داستانی مهدیه کسایی زاده است که از دغدغه های او در موضوع «معنای زندگی» و از توجه به روند «پوچی» در جامعه و به خصوص در میان جوانان بر می خیزد. این کتاب بنا ندارد که پرسش از معنا را پاسخ دهد؛ اما نمایشگر یک زندگی معنادار است و با این که با رویکردی انتقادی، برخی مواضع فرهنگی را نشانه می گیرد، در سراسر خود، آرام بخش است و راه ها و فرصت هایی برای تأمل را به دست می دهد.

روزسارا، نوشته مهدیه کسایی زاده، داستانی درباره زنی فرهیخته جوان است که از کودکی، بار سنگین منازعات عقیدتی و محرومیت از برخی عواطف طبیعی را به دوش کشیده است. او در دوران شکوفایی زندگی که به تدریس اشتغال دارد، با برخوردی ناروا رو به رو می‌شود که آن هم باورمندانه و عقیده محور است. از این رو، در پی آن بر می‌آید که بداند حقیقت ایمان چیست.
سارا، هر چند که از احساسات لطیف شاعرانه برخوردار است و با آن که در اثر نوعی خشونت در زندگی زناشویی، آسیبی ناپیدا را حمل می‌کند، در برابر چالش‌های فکری این جستجو، ضعف و کاستی نشان نمی‌دهد و خود را به دست تفکرات غالب نمی‌سپارد.

نوشین احمدی خراسانی: طی نزدیک به بیست سال فعالیت در جنبش زنان کشورم با پوست و گوشت لمس کرده‌ام که جنبش‌های اجتماعی سرزمینم به خصوص جنبش زنان از کمبود تاریخ مکتوب و نبود روایت‌های متنوع تاریخی، رنج می‌برند. از گذشته‌ها و تاریخ مبارزات و تلاش‌های دسته جمعی زنان ایران البته مکتوبات گرانبهایی به جای مانده ولی نه آن اندازه که بتواند امروزمان را غنی سازد.

وقتی از حقوق زنان حرف میزنیم دقیقا از چه چیزی حرف میزنیم. این سوال همواره یکی از دغدغه های اساسی فعالان حقوق زنان در جهت تبدیل این مساله به صورت مطالبه ای عمومی بوده است. عینیت بخشی و ترسیم وضعیتی واقعی از زنان در جوامعی که با وجود نابرابریها و ظلم های بسیار، تلاش در راستای احقاق حقوق آنها حتی جزو مطالبات دست چندم نیز قرار ندارد، از مهمترین اهداف این کتاب قلمداد می شود،

 آناهیتا زینی وند:گویا برای ژیلا خانه‌ای تازه است، همانقدر از خوردن نان و ارده لذت می‌برد که از غذای سرد شده بی میل. همانطور با کارشناس اش (بازجو) سخن میگویدکه شاید در یک بحث با دوستانش بدون هیچ گونه بغض و کینه! همه چیزدر زنان در بند ۲۰۹ اوین برایش چالش برانگیزاست و پر از هیجان و حتی در جاهایی با نگاه شیطنت آمیز!تا لحظه‌ای تلخ و درد آور را به تصویر می‌کشد بلافاصله لحظه‌ای شاد و خوشایند را باز گو می‌کند، گویا تنها می‌خواهد دردها برای خودش بماند.

«حجاب زنان» به عنوان یک نوع خاص از پوشـش کـه بـا عقایـد و آمـوزههـای مذهبی نیز عجین شده در اکثر جوامع اسلامی رایج اسـت بـا ایـن حـال فقـط در معدود جوامعی ـ که تعدادشان از انگشتان یک دست فراتر نمیرود ـ حجـاب وپوشش زنان، اختیاری نیست و بـا اجبـار دولتـی (در هیئـت قـانون) همـراه شـده است. ایران نیز یکی از همین معدود کشورهاست.