فمنیسم و جنبشهای زنان

رشا حلوه، نویسنده، روزنامه‌نگار و مدافع حقوق بشر فلسطینی:بسیاری از مردمانی که تحت حکومت‌های دیکتاتوری زندگی می‌کنند، مجبورند افکار و کلام خود را از ترس پنهان کنند، چون شیوه‌های سرکوبگران را برای خاموش کردن این کلمات و گویندگان‌شان می‌شناسند و از عواقب آشکارا سخن گفتن خبر دارند. با این وجود، انسان‌هایی هستند که هنوز هم آشکارا حرف‌شان را می‌زنند؛ از آن جمله‌اند نویسندگان، روزنامه‌نگاران، کنشگران، مدافعان حقوق بشر و مدافعان حقوق زنان. آنها با اطلاع از این‌که هزینه‌ای که خواهند پرداخت ممکن است بسیار سنگین باشد، حرف‌شان را می‌زنند.

این فعالان با بردن اصل به حاشیه و تبدیل حاشیه‌ها به اصل، خواسته یا ناخواسته، دغدغه‌های گروهی از مردم ایران (قشر فرودست) را در این شرایط، کمرنگ جلوه می‌دهند و در نتیجه، به این‌که توجه گروه‌های دیگر مردم و یا حتی جامعه‌ی جهانی از فجایع ناشی از فساد، جنگ و تحریم برگرفته شود کمک می‌کنند. به بیان بهتر، هیچ‌کس مصائب جامعه‌ای را جدی نخواهد گرفت که در چنین شرایطی ذهنش به موضوعاتی نظیر زدودن یا نزدودن موی بدن مشغول داشته شود.

چطور می‌شود که فراموش می‌کنیم و اصلا حواس‌مان نیست که معیارهای «زیبایی» با نژادپرستی گره خورده و اصلا محصول نژادپرستی است؟ موریسون به «ادبیات متعهد» باور داشت و متنفر بود کسی آثار او را «شاعرانه» خطاب کند.

ذهنیت مردسالاری چنان در تار و پود تفکر، سنت و کهن الگوی جامعهٔ مردسالار تنیده که حتی زنان مدعی برابری را فریفته است و گذار از این شرایط، بازنگری‌ای به درون- از سوی خود زنان- را می‌طلبد. هشدار دیگر نگارنده خودبرتربینی زنان است که زنگ خطری به مراتب بزرگ برای جنبش فمینیسم است و آن را به بیراهه برده‌است.

نوشین احمدی خراسانی: طی نزدیک به بیست سال فعالیت در جنبش زنان کشورم با پوست و گوشت لمس کرده‌ام که جنبش‌های اجتماعی سرزمینم به خصوص جنبش زنان از کمبود تاریخ مکتوب و نبود روایت‌های متنوع تاریخی، رنج می‌برند. از گذشته‌ها و تاریخ مبارزات و تلاش‌های دسته جمعی زنان ایران البته مکتوبات گرانبهایی به جای مانده ولی نه آن اندازه که بتواند امروزمان را غنی سازد.

نوشین احمدی خراسانی:پیش از آغاز حرکت دختران خیابان انقلاب، شاید بسیاری از ما تصور نمی‌کردیم که نسل جدید زنان ‏بتواند در چنین ابعادی جنبش زنان‌ را به تحرک وادارد و بار دیگر گفتمان حقوق برابر زنان را در افکار ‏عمومی به شکلی گسترده مطرح سازد. ایجاد چنین موجی به این پرسش راه می‌برد که در زیر پوست ‏شهر چه اتفاقی روی داده است؟ آیا این دختران جوان همان دخترانی هستند که ما آن‌ها را حاصل ‏دوران سرکوب می‌دانستیم که با توجه به شرایط امنیتی پس از جنبش سبز، دیگر حاضر به پرداخت ‏هزینه‌ی فعالیت‌های جمعی نیستند.

کانون زنان ایرانی-هلیا عسگری:موقعیت زنان در اروپای شرقی و مرکزی تحت تأثیر عقاید و نظام کمونیستی قادر به دستیابی به جدیدترین افکار و نظریات در مورد فمینیسم نبود و نتوانست پا به پای فمینسم در غرب جلو برود. بنابراین آن‌ها نتوانستند جایگاه مناسب خود را در این جوامع پیدا کنند.

کانون زنان ایرانی-منتقدان فمن معتقد هستند که آن‌ها به اندازه ای که به دنبال مخاطب و شوکه کردن آن‌ها هستند به فکر کارهایی که می‌کنند و اهدافی که دارند نمی‌اندیشند و اطلاعات دقیق و آگاهی لازم برای فعالیت ندارند. به طور مثال در آپریل ۲۰۱۲، اعضای گروه از دیوارهای کلیسای صوفیا بالا رفتند تا به قانونی شدن قوانین ضد سقط جنین اعتراض کنند، اما آن‌ها حتی این دانش را نداشتند که کلیسای صوفیا هیچ نقشی در قانونی شدن آن نداشت بلکه تصمیمات توسط رهبران کلیسای جامع کاتولیک یونانی اوکراین گرفته شده است

تهمینه میلانی، کارگردان سینمای ایران که عمده فیلم هایش به موضوع زنان اختصاص دارد، ‌درباره این جوک ها می گوید: «‌ متاسفانه رواج خشونت کلامی علیه زنان هر روز در حال افزایش است، حالا این خشونت را در بسته بندی دیگری به ما عرضه می کنند. این بسته بندی شاید هضم آسان تری برای همه داشته باشد، چرا که وقتی با آن مواجه می شوند نام لطیفه روی آن گذاشته شده و از آن جایی که مدام در بوق و کرنا می کنیم که چرا انتقاد پذیر نیستیم و جنبه شوخی نداریم، عده ای مجبور می شوند که ماسک بی ربط باجنبه بودن را در این مورد خاص بزنند و این جوک ها را به نشانه آدم خوشحال بودن برای هم بفرستند.