تیتر یک

امید برای بازگشت به زندگی هلیا عسگری مجله مروارید. شماره هجدهم پرده اول در خصوص اتهام خانم….. فرزند ….متولد ۷۰

زهرا تیزرو:در لایحه حمایت از زنان اشاره مشخصی به محافظت از زندگی زنان و دختران در معرض خطر قتل‌های ناموسی نیست، چه نوع راهکار‌هایی پیش‌بینی یا ارائه شده که امنیت این افراد را تضمین کند؟ وقتی که پدر صاحب فرزند محسوب شده و حق کشتن فرزند خود را دارد و حتی در صورت انجام چنین جنایتی به مجازاتی که در خور این عمل باشد نمی‌رسد چگونه می‌توان از جلوگیری و صیانت حرف زد؟ ما فقط می‌بینیم که لایحه به کمک کردن به مجازات قاتل پرداخته، چنانچه در مبحث سوم مربوط به وزارت دادگستری ماده سیزده بند دو اشاره‌ای می‌کند به پرداخت تفاضل دیه (در صورت به قتل رسیدن زن توسط مرد) به اولیای دم زن مقتول جهت انجام قصاص به تشخیص قاضی اجرای احکام، و در صورتی که پرونده دارای ابعاد و آثار اجتماعی و امنیتی خاص باشد.

مارگارت آتوود:به عقیده‌ی من برای اینکه حق داشتن حقوق انسانی و شهروندی را برای زنان قائل بشویم باید اساساً این حقوق انسانی و شهروندی وجود داشته باشند، همین و بس، از جمله حق برقراری برابری بنیادی که مثلا برای اینکه زنان حق رای داشته باشند باید این یک رای وجود داشته باشد. آیا فمینیست خوب اعتقاد دارد که فقط زنان باید چنین حقوقی داشته باشند؟مسلماً نه. در این صورت این قضیه شبیه شیر یا خط کردن درمورد داستان قدیمی روابط عاشقانه می‌شد که در آن‌ها فقط مردها صاحب حق بودند.

سپیده جدیری:یکی از نقص هایی که جنبش «من هم» به دلیل ماهیتش از آن رنج می‌برد، محدود ماندن افشاگری‌ها به چند فرد آزارگر یا متهم به آزارگری است. دامن زدن به این‌ تصور که افشاگری درباره‌ی چند آزارگر، محیط‌های کاری و جامعه را برای هزاران هزار آزارگر دیگر ناامن خواهد کرد، صرفا در حکم توجیهی برای قصوری است که فعالان این جنبش در راستای تحقق بخشیدن به یک خواسته‌ی جمعی مرتکب شده‌اند: امن کردن این فضاها برای تمام زنان. چیزی که اگر در بهترین حالت فرض را بر این بگذاریم که هدف این جنبش ‌بوده باشد نیز، با این نوع کنشگری بسیار دور از دسترس می‌نماید.

در غالب دعاوی خانوادگی هیچ شاهدی بر این دعاوی وجود ندارد و همین خلاء قانونی و دادرسی پیچیده باعث تضییع حقوق زنان و افزایش خشونت در کشور می‌شود. به هر روی اثبات تجاوز و تعرض و به صورت کلی خشونت روا داشته‌شده به زنان بسیار مشکل است. ما در مطالعه نظام حقوقی برخی کشورها شاهد بودیم که در بعضی کشورها حتی شکایت‌های شفاهی یا حتی اعلام همسایه یا پزشک در مورد خشونت قرار گرفتن یک زن به سرعت به حضور پلیس در محل می‌انجامد .

مرجان ناهید: یک بار که بیرون می‌رفتم پسر همسایه به سمت ریکشا (وسیله نقلیه شبیه سه چرخه) آمد و توی صورتم زد که چرا بیرون آمدی؟ تصور می‌کرد کسی که در ریکشا بود دوست من است. شکایت بالا رفت و نهادهای حقوق زنان در جریان قرار گرفتند. البته به نتیجه نرسید. تماس می‌گرفتند و می‌گفتند اشتباه کرده اما مساله ناموسی بوده است.می خواهم بگویم حتی پسر همسایه هم خودش را پدر و یا همسر ما می‌داند. زندگی در افغانستان بسیار چالش‌برانگیز است.

مینا کشاورز:فیلم من روایت شخصی است اما من به عنوان زنی که در جامعه ایران به دنیا آمده، بزرگ شده، درس خوانده، ازدواج کرده و جدا شدم، تجربیات مختلفی از سر گذرانده‌ام و همیشه وقتی دیده‌ام که زن‌های بسیاری در اطراف من در موقعیتی هستند که وقتی مورد خشونت واقع می شوند، هیچ حمایتی چه از نظر قانونی و چه فرهنگی و اجتماعی ندارند، تحت تاثیر قرار گرفته‌ام. یعنی نهادهای حمایتی کمی برای آنها وجود دارد. من به صورت خاص روی خشونت خانگی کار کردم، چون به نظرم مهم است که درباره آن صحبت شود. فیلم طی یک پروسه چند ساله ساخته شد و در نهایت به نتیجه رسید.

با انفجاری که توسط هشتگ #من-هم در شبکه‌های اجتماعی رخ داد، بورک بالاخره آن امید و همدلی را که می‌دانست این عبارت در زنانی که می‌خواهند درباره تجربیات خود توییت کنند به وجود می‌آورد، دید. اما تجربه اش به او گفت که این روند وایرال شدن هشتگ، علیرغم آن قصد خوبی که دارد، می تواند بسیاری از کارهایی را که برای ساختن آنها تلاش کرده، و درست در لحظه ای که می‌تواند کارهای بیشتری انجام دهد را خراب خواهد کرد.یکشنبه شب بورک شروع به توییت کردن کرد. بورک در مصاحبه ای که صبح چهارشنبه داشت گفت:« من مجبور شدم زنگ هشدار را بزنم. یک، قبل از اینکه کار من پاک شود ، و دو ، زیرا اگر بتوانم از مردم حمایت کنم ، باید این کار را انجام دهم».

فیلمی منتشر شده از زنی که فریاد کشیده و کمک می‌خواهد، در حالیکه پدر و برادرانش تحت عنوان اقدامی به نام “قتل ناموسی” با آجر به او حمله‌ور شده‌اند که به تازگی در اردن اتفاق افتاد، فریاد اعتراض فعالان اردنی را در فضای مجازی بلند کرده است.وکلا می‌گویند: این زن، احلام که در سی سالگی طلاق گرفته است به تازگی نزد خانواده خود بازگشته است، او تا پیش از این در بازداشتگاه زنان شاکی از خشونت خانگی بسر می‌برده است.

ترانه بنی یعقوب:«تحمل نگاه های مردم سخت است.تحمل بیمارستان و جراحی سخت است.گاهی تحمل خودت هم سخت است ….اما آنچه از همه سخت تر است، شنیدن خبر یک اسید پاشی جدید است.»این جمله را از خیلی هایشان شنیده ام، آنقدر زیاد که دقیق یادم نمی آید کدام شان نخستین بار این جمله را بر زبان آورده، شاید همه شان با هم.اینکه وقتی هر خبر جدیدی از اسید پاشی می شنوند، جوری ته دل شان خالی می شود که حتی توصیفش هم برایشان دشوار است.می گویند وقتی این خبرها را می شنوند حس می کنند انگار این خشونت پایانی ندارد.