تیتر یک

هلیا عسگری:راستش هرچقدر هم با واژگان بازی کنم عمق خشونت و نفرت‌پراکنی و غم ناشی از جنگ را نمی‌توانم بیان کنم و در نهایت هم کاری از دست من ساخته نیست. من فقط می‌توانم خشم خودم را از جنگ به رویایی دست نیافتنی تبدیل کنم. رویایی که مطمینا هیچوقت به واقعیت تبدیل نمی‌شود. رویایی که خیلی‌ها در ذهن خود داشته اند و بارها آن را با صدای بلند فریاد زدند و بارها از آن نوشته‌اند. من هم فقط می‌توانم بنویسم. حتی شده به سبک داستان‌های پندآموز در کتب قدیمی این مانیفست را می‌نویسم؛ کاش قدرتی وجود نداشت تا طمع آن انسان‌ها را به جان هم اندازد. کاش قدرتمندان انسان‌ها را قربانی طمع خود نمی‌کردند. کاش از انسان‌ها ماشین‌های نفرت و خشم نمی‌ساختند که فقط بتواند مرگ را به هم‌نوع خود هدیه دهد.

در ساعات گذشته، پس از آنکه تقی رحمانی فعال ملی-مذهبی و همسر نرگس محمدی در توییتر خود خبر داد که ‏نرگس محمدی به بیمارستان منتقل شده و مشکل تنفسی علت این انتقال بوده است، شماری از فعالان در توییتر و دیگر شبکه‌های اجتماعی نسبت به وضعیت این زندانی سیاسی و سایر زندانیان زن در زندان قرچک ورامین ابراز نگرانی کردند.

مریم یحیوی:حاج‌خانم زندانبان در سلول را باز می‌کند و غذای شب را به من می‌دهد. در حین رفتن نگاهم می‌کند و می‌گوید؛ دخترم تو گول موسوی رو خوردی حالا او را اعدام می‌کنند تو هم ازاینجا خلاص می‌شوی، برو شوهر کن و بچه دار شو. به خانواده‌ات فکر کن…
برایش سخنرانی می‌کنم؛ از حق مردم، از انتخابات، از اعتراض، از خس و خاشاک، از حق اعتراض … سرش را تکان می‌دهد و می‌رود.

آزاده صادقی:«مونا حیدری»؛ این اسم چند روز است مدام جلو چشمم رژه می رود. خواب و خوراک و امانم را بریده! پریشانم کرده! هرچند که مونا حیدری اولین و آخرین قربانی خشونت خانگی نیست اما قصه زندگی اش مرا به یاد «آنام»، انداخت.آنام می گفت از زمانی که به انگلیس آمده و زندگی مشترکش را آغاز کرده، حتی یک روز خوش ندیده است. بدون اجازه همسرش یا مادر همسرش اجازه خروج از خانه را نداشت. با اینکه عاشق کارش بود اما خانواده همسرش به او اجازه کار کردن نمی دادند، می گفت مادر شوهرش زندانبان اوست و گفته: مادر شوهرم به من سخت گرفته ولی باعث شده من زن زندگی بشم! توام مثل من!

نکته قابل توجه در قتل‌های اخیر، تلاش قاتل برای نمایشی کردن ماجراست. انگار بیشتر در تلاش است تا به باقی مردم‌ بفهماند لکه ننگ را از دامان خانواده، طایفه و قبیله پاک‌کرده است و این این افتخار کسب شده را با باقی مردم به اشتراک بگذارد. آنچنان به کار خود ایمان دارد که حتی تصور نکرد که عمل او میتواند مورد تقبیح افکار عمومی قرار بگیرد.

ژیلا بنی‌یعقوب :با سیاره دشتی، همسر محمد فهیم‌دشتی، روزنامه‌نگار سرشناس افغانستان و سخنگوی جبهه مقاومت که در پنجشیر جان باخت، نخستین بار در پنجشیر روبه‌رو شدم. همان روزی که سؤالات دقیقی درباره فعالیت‌های من به‌عنوان یک روزنامه‌نگار پرسید، فهمیدم زنی نکته‌سنج، کنجکاو و جست‌وجوگر است. همچنین با سؤالاتش درباره وضعیت زنان ایران و فعالیت‌های کنشگران حقوق زنان در ایران متوجه شدم با زنی عمیق، دقیق و هوشمند روبه‌رو هستم. آن موقع در یک مرکز نگهداری از کودکان بی‌سرپرست در کابل فعالیت می‌کرد و پر از شور‌و‌شوق نسبت به کودکان افغانستان و آینده‌شان بود. آن روز درباره خیلی چیزها حرف زدیم، فهیم‌دشتی هم بود. پرسیدم: «اغلب ازدواج‌ها در افغانستان به‌ گونه‌ای سنتی و بر‌اساس معرفی اتفاق می‌افتد، شما چطور؟» فهیم فوری گفت: «نه! من خودم سیاره را انتخاب کردم و از قبل همدیگر را می‌شناختیم».

قریب بیست سال، خانه‌های امن زنان، پناهگاهی بود برای صدها دختر و زن افغانستانی که تلاش می‌کردند از آزار خانگی، خشونت جنسی و ازدواج اجباری بگریزند.حالا که طالبان در افغانستان قدرت را به دست گرفته‌اند، ده‌ها خانه‌ی امن در افغانستان بسته شده که به مثابه قطع شدن یک مسیر فرار حیاتی برای قربانیان آزار خانگی است.دولت جدید افغانستان که طالبان آن را در دست دارند هنوز سیاست‌های خود را در قبال خانه‌های امن زنان مشخص نکرده اما از آن جا که قبل‌ترها طالبان به پناهگاه‌های زنان عنوان “فاحشه‌خانه” اطلاق کرده بود، فعالان اجتماعی از این ترس دارند که این گروه اسلامی نظامی، خانه‌های امن را تعطیل کند.

ایده «رویای صلح» چطور متولد شده‌است؟ آزاده بی‌زار گیتی از ایران و پریسا نظری از ایتالیا با توجه به بازخورد پر شور و شوق مخاطبان و علاقه‌مندان ایتالیایی از فیلم‌های مستند و کوتاه، این دو را بر آن داشت تا از فیلم کوتاه و به ویژه مستند پلی برای آگاهی بخشی از شرایط ایران و خاورمیانه برای مخاطبان کشورهای دیگری از جمله ایتالیا ایجاد کنند. آن‌ها فکر کردند که داشتن رؤیا تنها کافی نیست بنابراین از دل این رؤیاپردازی ایده «رویای صلح» سال ۱۳۹۶ متولد شد.

گرچه هم مردان و هم زنان ممکن است قربانی خشونت بشوند، خشونت علیه زنان، که اغلب هم توسط مردان اعمال می‌شود، مقوله‌ای خاص از خشونت است که بستگی شدیدی به عدم توازن تاریخی و کنونی قدرت میان مردان و زنان، دختران و پسران دارد. خشونت علیه زنان یکی از حیاتی‌ترین عناصری است که به ابقای عدم توازن قدرت و سلطه مردان بر زنان در سراسر جهان یاری می‌رساند. همه ما تا حدی در فرهنگی که خشونت علیه زنان را حمایت و تشویق می‌کند مشارکت داریم، چه در بخشهای کمرنگ‌تر(مانند زمانی که به دوستمان می‌گوییم “مرد باش” و با کارهای سخت مواجه شو) و چه در بخشهای پررنگ‌تر و حیاتی‌تر( مثل کتک زدن و تجاوز به زنان و دختران). در ادامه بعضی کارهای کوچک و بزرگی را که ما می‌توانیم به طور روزمره برای پایان دادن، یا حداقل به تاخیر انداختن خشونت علیه زنان انجام دهیم آورده شده است.