دیده‌بان

طالبان زنان افغانستان را خانه نشین کرده اند و می خواهند به تدریج زنان را از جامعه افغانستان حذف کنند، زنان از مدرسه، دانشگاه و کار محروم شدند و دست آورد های دو دهه اخیر آنان که با تلاش سخت و پشت کار به دست آورده شده بود از طرف طالبان نابود شده است.

فاتیما باباخانی موسس خانه امن مهر شمس آفرید می گوید:«خانه های امن ابزارهایی کارآمد و قانونی در کاهش و توقف خشونت های خانگی هستند.به این علت که خانه امن تنها نهادی است که زنان خشونت دیده می توانند در امنیت به تحصیل، کار و زندگی بپردازند.»تعداد محدود خانه های امن در کل کشور از جمله عواملی است که باعث می شود زنان بیشتر در محیط های خشونت بار بمانند.ما در کل کشور حدود ۳۰ خانه امن دولتی داریم(یعنی کمتر از یک خانه امن به ازای هر استان)داریم.

در پیام هبت‌الله آخوندزاده، رهبر گروه طالبان، که روز شنبه، ۱۷ اردیبهشت، توسط سخنگوی وزارت «امر به معروف و نهی از منکر» خوانده شد، به زنان هشدار داده شده که در صورت سرپیچی از این فرمان، پدر یا نزدیک‌ترین مرد آن‌‌ها احضار و در نهایت زندانی یا از مشاغل دولتی اخراج می‌شوند.

آرزو دارند، آخرین قربانیان اسیدپاشی باشند و هیچ اسم تازه‌ای کنار نام‌شان قرار نگیرد و جمع‌شان بزرگ‌تر از این نشود. شاید اگر قانون تشدید مجازات اسیدپاشی زودتر تصویب می‌شد، اگر خرید، فروش، نگهداری و حمل اسید جرم بود، اگر اسید یک سلاح قتل نفس شناخته می‌شد، اگر به همه، راه‌های کنترل خشم را یاد می‌دادند، اگرهمه فکری به حال این خشونت می‌کردند…

اگر اقتضائات جهان مدرن توانایی حذف مطلق و کامل زنان از عرصه عمومی را از حکومت‌ها سلب کرده‌باشد، حضور زنان در عرصه عمومی کنترل شده و در چارچوب‌هایی که حاکمیت تعیین می‌کند، رقم خواهد خورد. فرآیندی که زنان جامعه را نامرئی کرده و همان اندرونی‌های مدرن را شکل می‌دهد. تفکری که با ایجاد سقف‌های شیشه‌ای تعیین می‌کند که زنان بهتر است مثلا آموزگار باشند تا در رشته پرورش اندام فعالیت کنند، یا بهتر است در سطوح میانی یا معاونتی مربوط به زنان باقی بمانند تا به عنوان وزیر انتخاب شوند.

مریم افرافراز:گفت که نیمه شب «زهرا» را به دنیا آورده است در اتاقی سرد و بدون بخاری در نیمه‌های زمستان. و در حالی که از درد زایمان به خود می‌پیچید با شنیدن اولین گریه‌های فرزندش گریه می‌کند و به شوهر معتاد التماس می‌کند که دقیقه‌هایی زهرای تازه به دنیا آمده را روی قلبش بگذارد؛ اما اگر زهرا دیرتر برسد به دست خریدار که پشت درب خانه منتظر نوزاد ایستاده است شاکی می‌شود!

ما اعتراض داریم!طی سال‌های متمادی ما فعالان مدنی به موجب فعالیت بر پایه حقوق اساسی و بنیادین مردم، مکرر به

شب اول هجده سالگی، داستان زنی را روایت می‌کند که تنها سرپرست دختری هجده ساله است. دختری باهوش که به سختی برای کنکور و قبول شدن در رشته پزشکی تلاش می‌کند. این دختر طی حادثه‌ای توسط برادر یکی از همکلاسی‌هایش کشته می‌شود و مادرش به تنهایی به دنبال قصاص مجرم می‌رود. در این تکاپو وی باخبر می‌شود که باید نیمی از مبلغ دیه را بپردازد و اوج داستان در جایی است که تقابل وی را با قاضی پرونده به تصویر می‌کشد.